كليدواژه :
وونرف , فضاي مشترك , خيابان براي زندگي , منظر شهري
چكيده فارسي :
در مبحث پيادهمحوري، فضاي مشترك با هدف يكپارچگي وسايل نقليه و مردم، به عنوان رويكردي انسان-محور در طراحي خيابان‌هاي شهري معاصر مطرح شده است. پديده وونرف به معناي حياط زندگي، معادل منطقه آرام ترافيكي و پهنه خانگي بوده كه در پي تحقق فضاي مشترك در مقياس محله مسكوني است. وونرف، با هدف ايجاد محله‌اي امن و سرزنده و با اعمال محدوديت سرعت براي ماشين‌هاي عبوري محلي، ارتباط هم‌زيستي خودروهاي شخصي و عابران پياده را افزايش داده، به‌طوري‌كه حق تقدم را براي عابران پياده قائل بوده تا امكان حضور و حركت آزادانه تمام افراد پياده، به خصوص افراد سالخورده و كم‌توان جسمي-حركتي در فضا را فراهم آورد و محدوده‌اي امن براي بازي كودكان در محله تأمين كند.
وونرف به عنوان بخشي از منظر شهري در مقياس محله، متشكل از مؤلفه‌هاي كالبدي-عملكردي، زيباشناختي و معنايي-مكاني منظر است و از نحوه تركيب محيط انسان‌ساخت با محيط طبيعي بر اساس فعاليت‌هاي انساني حاصل مي‌شود، كه از طريق انطباق نيازهاي ارگونوميك، شخصيتي، اجتماعي و فرهنگي مردم در يك محله ويژه و بهره‌گيري از كليه‌ي ابزارهاي محيطي «فرم، عملكرد و معنا»، مي‌تواند تجربيات حسي، ادراكي و شناختي لذت‌بخش براي ساكنان محل فراهم آورده و مجموع سطوح «حسي، فرمال و نمادين» در يك تجربه زيبايي‌شناختي با محوريت انسان و عابر پياده، به لذت زيبايي‌شناختي ختم مي‌شود. نهايتاً منظر شهري وونرف به عنوان پديده‌اي عيني-ذهني، با ارتقاي سرزندگي، افزايش تعاملات اجتماعي و القاي حس مكان در فضاي ادغام شده پياده، دوچرخه و سواره به عنوان فضاي اشتراكي محله پياده‌مدار دموكراتيك و زيست‌پذير مطرح مي‌شود كه تداعي خيابان زندگي براي ساكنين خواهد بود.
چكيده لاتين :
In the field of pedestrian-orientation, the notion of shared space has been proposed as a human-centered approach to the designing of contemporary urban streets with the aim of integration of vehicles and people. The woonerf phenomenon, which can literally be translated as ‘living yard’, is equivalent to traffic-calming or home zones aimed at realizing shared space on the scale of residential neighborhoods. Aiming to create safe and vital neighborhoods and set a speed limit for passing vehicles in the region, woonerf increases the symbiotic potential of personal vehicles and pedestrians; it gives pedestrians the right of way, allows for their free movement, especially in the case of the elderly and those with physical disabilities, and provides a safe playing area for children in the neighborhood. As part of the urban landscape on the neighborhood scale, woonerf consists of physical-functional, aesthetic and semantic-spatial aspects of landscape. It is achieved through the combination of natural and human-made environments based on human activities and it can provide delightful emotional, perceptual and cognitive experiences for local residents by adjusting the ergonomic, personal, social and cultural needs of people in a special neighborhood by recourse to “form, function and meaning” simultaneously. The sum total of perceptual, formal and symbolic levels in an aesthetic experience centered on humans and pedestrians leads to aesthetic pleasure. Finally, the woonerf urban landscape as an objective-subjective phenomenon will metaphorically remind inhabitants of the living street by enhancing vitality, increasing social interaction and inducing a sense of place in integrated spaces for pedestrians, bicycles and motor vehicles as pedestrian-oriented shared space for a democratic and livable neighborhood.
