تفسير هايدگر از آرخه، بهره‌مندي و زمان نزد آناكسيمندروس

هايدگر باور داشت كه مفهوم‌پردازي متافيزيكي از نسبت اينهماني و تفاوت نااصيل است و معتقد بود بنياد اين فراموشي در اين واقعيت است كه متافيزيك «تفاوت بماهو»، بمثابة گشودگي ناب را فراموشي كرده است. در نظر وي يونانيان تصوير روشنتري از نسبت تفاوت و اينهماني داشتند. او در تفسير گفته‌هاي آناكسيماندروس نشان ميدهد كه در عينِ اينكه آناكسيماندروس به هستندگان بمثابة يك كل مي‌انديشيد اما تفاوتِ هستندگان را از ميان نميبرد. برابر تفسير هايدگر، آناكسيماندروس با شناساندن آپيرون و زمان همچون دو عامل بنيادين توانسته بود تا به مواجهة آغازينتري با نسبت اينهماني و تفاوت دست يابد. هايدگر اين نسبت را «بهره‌مندي» مينامد و معتقد است همين مفهوم بهره‌مندي ميتواند ما را به تفاوت بنيادي رهنمون سازد، چرا كه برخلاف نظريه‌هاي متافيزيكي بسته به عاملي بيروني نيست كه همبستگي درگرو آن باشد، بلكه به خود هستي هستندگان بستگي دارد. آپيرون و زمان فضاي نابي را ميگشايند كه در گشودگي آن فضا، هستندگان نهادشان را يافته و در عين حال چنان به ‌هم وابسته ميشوند كه از اين تعلق دوجانبه، كل برساخته شود.