آزادي اگزيستانسيال و آزادي استعلايي در انديشۀ هايدگر

Existential and Transcendental Freedom in Heidegger's thought

اين مقاله مي كوشد ايدۀ آزادي در انديشۀ هايدگر را در سه مقطع فكري او و بر اساس سه مفهوم انسان، جهان و هستي مورد بررسي قرار دهد. اگر مسئلۀ آزادي در هستي و زمان، حول محور دازاين جريان دارد و به بازگشت دازاين به ذات خودش بهمثابه امكان محض براي كسب آزادياش ميپردازد، نوشتههاي بين سالهاي 1928 تا 1931، مفهوم آزادي استعلايي را در نسبت با مفهوم جهان مطرح ميكنند. در اينجا آزادي بهمثابه بنيادِ هر بنيانگذاري، هرگونه مواجهه و نسبتبرقراركردن انسان با جهان و بدينسان طرحافكني و ساخت آن را ممكن مي­كند. سرانجام، از سال 1931 به بعد، مفهوم آزادي بيش از هر چيز با مفهوم هستي گره ميخورد و بهمثابه شرط امكان آشكارشدن حقيقت يا نامستوري تبيين ميشود. اكنون، آزادي مقدم بر هرگونه آزادي ايجابي و سلبي، بر مجاليافتگي1 براي نامستورسازي موجود دلالت ميكند و انسان آزاد بهمثابۀ محل و مجال ظهور هستي معرّفي ميشود.

The question of freedom has been one of the most famous and also most important issues in the history of philosophy. But Heidegger's approach to this question is privileged and outstanding. This article tries to convey the idea of freedom in three phases of Heidegger's thought, on the basis of three important concepts: human being, world and Being. If the question of freedom in Being and Time concentrates on the concept of Dasein and his returning to himself as the pure possibility, in the writings between the years 1928 to 1931, the idea of transcendental freedom is posed in relation to the concept of the world. Here, freedom as the ground of every grounding, let Dasein connect the beings as a whole and build a world. Finally, since 1931, the question of freedom tied to the issue of Being and became the fundamental condition of unconcealment as the truth of Being.