توجه به ساختار مندي قرآن در كلام الهي و روايات اهل بيت (ع)

Attending to the Structuralist Form of Divine Words and Ahlulbayt’s Hadiths

قرآن كريم، اين كلام الهي، از اجزائي تشكيل شده است كه هر يك، كاركرد خاص خود را دارند. يكي از اين اجزاء مهم، سوره مي‌باشد كه هر يك با ساختار و شاكله‌ي خاص خود، شخصيت و هويتي ويژه دارد. مفهوم ساخت به معناي شبكه‌اي است كه عناصر آن در ارتباط متقابل با يكديگر است و مفهوم ساختار سوره ناظر به تبيين نظم و ارتباط آيات، انسجام اجزاء و نيز ارتباطي است كه بين همه اين اجزاء با كليت سوره ايجاد مي‌شود. نگاه ساختارگرايانه به قرآن پيشينه در صدر اسلام دارد و در خود كلام الهي و روايات اهل بيت (ع) با ارائه‌ي گونه‌هاي متعدد روايي قابل رهگيري است. اين پژوهش در پي پاسخ به اين پرسش است كه مفهوم اوليه ساختار در بيان قرآن و كاربرد آن در روايات اهل بيت(ع) چگونه است؟ از مهم‌ترين مصاديق توجّه به اين ارتباطات در كلام اهل بيت(ع) مي توان به سرآغاز و پايان سوره، تبيين مفردات با نظر به كليت سوره، ارتباط آيات مجاور و غير مجاور، تفسير سياقي آيات و تقسيم‌بندي ساختار سوره در احاديث اشاره كرد. اين موضوع ريشه در تفسير قرآن به قرآن دارد و هدف اين نوشتار بررسي اين موضوع در سخن قرآن و حديث است.

The Holy Qur'an, the divine words, includes especial parts with special functions. One of these especial parts is the surah, which has its structure and distinctive character, personality and identity. The concept of construction of surah means a network whose elements are interconnected, while the concept of the structure of surah means the relation of verses, the coherence of components, and the relationship that is created between the components with all the collection of surah. The structuralist view of the Quran dates back to early Islam, so that it can be traced in divine words and Ahlulbayt (as)’s hadiths with a variety of samples. The purpose of this disquisition is to examine this issue in the holy Quran and hadith and answer the question “how was the basic concept of structure in context of Quran and its usage in Ahlulbayt (as)’s hadiths? The most important examples of these communications in the words of Ahlalbayt (AS) are: Attending to the beginning and the end of surah, the explanation of vocabulary in terms of the surah's structure, the relationship between the contiguous and noncontiguous verses, the contextual exegesis of verses, and the division of surah’s structure in hadiths.