سبك زندگي در آموزه هاي امام سجاد (ع) بر اساس رو ش هاي كاربردي انحرا فزدا و فضيلت افزا

اصطلاح سبك زندگي براي اولين بار در سال 1908 توسط زيمل در علوم اجتماعي مطرح شد. اين موضوع در دو سطح فردي و اجتماعي مطرح گرديد و شاخصه مهمي براي تشخيص هويت فرد و جامعه محسوب شد. ورود موضوع سبك زندگي به جامعه دانشگاهي ايران آراء موافق و مخالفي را برانگيخت. برخي از نظري هپردازان مسلمان سعي در بومي سازي اين مفهوم نمودند و تلاش كردند با واكاوي ميراث علمي اسلامي و آثار انديشمندان مسلمان، مفاهيم نزديك و مرتبط با آن را بازيابند. ايشان با طرح اصطلاح سبك زندگي اسلامي به توليد متوني در اين زمينه مبادرت ورزيدند. ادبيات بحث در حال نضج و شكوفايي است. مسئله مقاله حاضر آن است كه مؤلف ههاي سبك زندگي در آموزه هاي امام سجاد (ع) چيست؟ اين مقاله با واكاوي آموزه هاي امام سجاد (ع) تلاش دارد مؤلفه هاي سبك زندگي را در اين ميراث بسيار غني كشف نمايد و به غناي ادبيات بحث، بيفزايد. برخي از اين مؤلفه ها در مكتب تربيتي امام سجاد (ع) مانند: مهرورزي، عينيت بخشي به آموزه ها، ايجاد ارتباط مستمر با خدا، به عنوان رو شهايي كاربردي در انحراف زدايي و فضيل تافزايي مطرحاست. روش تحقيق در اين مقاله، توصيفي تحليلي است. شيوه كار اين گونه است كه ابتدا متن صحيفه سجاديه و روايات امام سجاد (ع) بررسي شده، از آيات و ديگر روايات مرتبط با موضوع، به منظور كشف مؤلفه هاي سبك زندگي از آموزه هاي آن حضرت، استفاده شده است.