آسيب‌شناسي گفتمان تربيت ديني در نظام آموزشي جمهوري اسلامي ايران

تعليم و تربيت ديني و شكل‌دهي به هويت مذهبي واحد، همواره يكي از دغدغه‌هاي اصلي نظام تعليم و تربيت طي سي سال گذشته بوده است. در اين راستا، هدف از پژوهش حاضر آن است كه ضمن معرفي گفتمان غالب تربيت ديني در ايران پس از انقلاب اسلامي يعني گفتمان اسلامي‌سازي و مؤلفه‌هاي آن يعني گفتمان مبارزه با تهاجم فرهنگي و گفتمان بومي‌سازي علوم، به آسيب‌شناسي اين گفتمان خصوصاً از منظر تربيت ديني بپردازد. از اين منظر، پژوهش حاضر به روش تحليلي و بر اساس مرور و استخراج اطلاعات تاريخي و طبقه‌بندي آن‌ها، تلاش نمود تا از يك‌سو گفتمان اسلامي‌سازي طي سه دهه‌ي گذشته را مورد بازشناسي قرار دهد و از سوي ديگر، اثرات گفتمان مذكور را مورد واكاوي و تحليل قرار دهد. نتايج حاصل از اين مطالعه گوياي اين نكته است كه تأكيد افراطي بر مهندسي اجتماعي، تلاش براي شكل‌دهي به هويت كاملاً يك دست، تقليد گرايي از طريق القاي عقيده و صورت‌گرايي و تربيت قرنطينه‌اي از جمله آفت‌هاي گفتمان‌هاي مذكور است.