ايدئاليسم افلاطوني به‌مثابه منطق كشف ايده‌ها و پيامدهاي آن در تربيت

هدف اصلي اين مقاله بررسي و تبيين ايدئاليسم افلاطون در قالب تعريف مفاهيم كلي و استنتاج پي آمدهاي تربيتي آن است. در اين پژوهش كه از نوع پژوهش‌هاي كيفي و با روش استنتاجي است، به بررسي آثار افلاطون و كتاب‌ها و مقالات مرتبط با آراي او پرداخته‌شده است. اين پژوهش درصدد پاسخ‌گويي به اين سؤال است كه ايدئاليسم افلاطوني در زمينه تعريف مفاهيم كلي، چگونه تبيين مي‌شود و چه پي آمدهاي تربيتي را به همراه دارد. نتايج به‌دست‌آمده دلالت بر اين دارد كه افلاطون در پژوهش‌هاي خود با بهره‌گيري از روش‌هاي عقلي و تجربه ذهني، درصدد دست‌يابي به مفهوم كلي به‌عنوان بازنمود ايده ها است. اين ايده ها در نزد او موجوداتي واقعي، اما غيرمادي هستند. يكي از كاركردهاي اصلي مفاهيم كلي، استفاده از آن‌ها به‌عنوان معياري براي عمل در موقعيت هاي جزئي و عيني است. مفاهيمي كه هركدام داراي شرط‌هايي اساسي و لازم مي‌باشند و مي‌توان بر اساس آن‌ها موضوعات را از هم تفكيك نمود و همچنين امور متكثر (مصاديق) را ذيل يك مفهوم كلي قرارداد. در باب پي آمدهاي تربيتي اين ديدگاه، ايدئاليسم افلاطوني مستلزم حركت به سمت مفهوم محوري در تربيت و بازسازي برنامه درسي، روش تدريس، رابطه معلم و دانش آموز و ارزشيابي بر اساس كشف مفاهيم كلي و ارائه يك تعريف بر اساس آن‌ها است.