رابطه بين درگيري شغلي با يادگيري سازماني و نوآوري سازماني مديران مدارس

پژوهش حاضر با روش توصيفي و از نوع همبستگي انجام گرديد. جامعه­ي آماري شامل كليه مديران مدارس دوره‌هاي تحصيلي شهرستان ميبد در سال تحصيلي 9695 به تعداد 151 نفر بوده كه با استفاده از جدول نمونه­گيري كرجسي و مورگان (1971) حجم نمونه‌ معادل 108 نفر تعيين گرديد كه با روش تصادفي طبقه‌اي متناسب با حجم، نمونه­گيري شدند. ابزار مورد سنجش پرسش­نامه درگيري شغلي (Lodahl Kejnar, 1965)  ، يادگيري سازماني (Neefe, 2001) و نوآوري سازماني (Ettlie Okeefe, 1982) بود. روايي صوري و محتوايي پرسش­نامه­ها در يك اجراي مقدماتي توسط تعدادي از مديران مورد تأييد قرار گرفت. پايايي پرسش­نامه­ها بر حسب ضريب آلفاي كرونباخ براي پرسش نامه درگيري شغلي 89/0، يادگيري سازماني 87/0 و نوآوري سازماني 86/0 برآورد گرديد. تحليل داده­ها در دو سطح آمار توصيفي و استنباطي شامل آزمون ضريب همبستگي پيرسون، رگرسيون خطي ساده و تحليل واريانس چند راهه صورت گرفت. يافته­ها نشان داد كه رابطه هر يك از متغيرهاي يادگيري سازماني و نوآوري سازماني با درگيري شغلي رابطه­­اي معنادار است. متغير اصلي پژوهش (درگيري شغلي) توان پيش­بيني يادگيري سازماني و نوآوري سازماني را دارد.