ارائه مدل رياضي و حد پايين براي مساله زمانبندي گردش شغلي ارگونوميكي

Proposing a Mathematical Model and Lower Bound for Ergonomic Job Rotation Scheduling Problem

كار در كارگاه هاي صنعتي و انجام فعاليت هاي سنگين بر سلامت كارگران تاثير داشته و به لحاظ آسيب هاي شغلي مخاطرات فراواني را براي آنان به همراه دارد. از آنجايي كه در واحدهاي صنعتي كارهاي متفاوتي به لحاظ بار ارگونوميكي و نيز سختي كار وجود دارد، مي توان با ايجاد يك برنامه چرخش كار، آسيب هاي شغلي را كاهش داد. در اين مقاله با استفاده از رويكرد تبديل، مساله زمان بندي گردش كار ارگونوميكي به مساله ماشين هاي موازي تبديل شده تا از روش هاي حل دقيق آن )مانند روش شاخه و كران استفاده شود. با توجه به تبديل انجام شده، استفاده از حد پايين هاي ارائه شده براي مساله زمان بندي ماشين هاي موازي براي روش حل شاخه و كران مورد استفاده قرار گرفت. هدف اصلي تهيه جدول زماني مطلوب براي گردش شغلي كاركنان با رويكرد مهندسي عوامل انساني به منظور كمينه كردن بيشينه بار ارگونوميكي موجود روي كاركنان مي باشد . در اينجا با توجه به تبديل انجام شده، حد پاييني ارائه شده است.

Work in industrial workshops and heavy activities has effects on the health of workers and in terms of occupational hazards associated with many risks for them. Since in the industrial units there are different works in terms of ergonomic load and hardship of work, the occupational hazards can be reduced by job rotation scheduling. In this paper, using reduction approach, the ergonomic job rotation scheduling problem (EJRP) is reduced to parallel machine scheduling problem so that its exact methods (such as branch and bound method) are used to solve the EJRP. Furthermore, according to the proposed reduction, the lower bounds for parallel machine scheduling problem also applied for branch and bound solving method. The main aim of this research is providing an optimal scheduling for job rotation by applying human factors engineering approach in order to minimize the maximum workload on the staffs.