مدلي پويا براي تدوين استراتژي افقي

Presenting a Dynamic Model for Formulating Horizontal Strategy in Multi-Business Firms

اين مقاله به موضوع تدوين استراتژي افقي مي‌پردازد كه يكي از بخش‌هاي ضروري استراتژي سطح بنگاه مي‌باشد و مبناي آن اشتراك منابع ميان كسب‌وكارها است؛ از اينرو در اين تحقيق به منظور تسهيل اتخاذ تصميمات استراتژيك در سطح بنگاه، مدلي براي ارزيابي فرصت‌هاي اشتراك منابع ميان كسب‌وكارها طراحي شد. در راستاي هدف مذكور براي طراحي يك مدل جامع، مرور ادبيات تقريبا جامعي صورت گرفت كه متغيرهاي استخراج شده از مرور ادبيات و استفاده از تجربه خبرگان صنعت براي تعيين رابطه ميان آنها در قالب رويكرد پويايي‌شناسي سيستم منجر به ايجاد يك مدل پويا براي ارزيابي اشتراك منابع شد. اين مدل شامل عوامل تأثيرگذار بر فرايند اشتراك منابع و تعاملات ميان آنها است كه پويايي‌هاي ميان اين عوامل را در طول زمان نشان مي‌دهد. اعتبار مدل با انجام آزمون‌هاي اعتبارسنجي در رويكرد پويايي‌شناسي سيستم و با استفاده از شبيه‌سازي‌هاي كامپيوتري، مورد ارزيابي قرار گرفت كه بر اساس نتايج بدست آمده اعتبار مدل براي استفاده در تصميم‌گيري‌هاي مرتبط با اشتراك منابع در شركت‌هاي چند كسب‌ و‌ كاره تأييد شد.

This paper addresses the issue of horizontal strategy formulation, an essential part of corporate-level strategy, based on sharing resources among businesses. Therefore, in this study, a model was developed to evaluate the opportunities for sharing resources among businesses in order to facilitate strategic decision-making at the corporate-level. In line with the mentioned goal for designing a comprehensive model, literature was reviewed extensively and variables extracted from literature review and experience of industry experts were used to determine relationship between them in the form of dynamic approach leading to the creation of a dynamic model to evaluate sharing resources. This model includes affective factors on the process of sharing resources and their interaction that shows the dynamics of these factors over time. Model validity was done in the system dynamic approach via validation tests and computer simulations. Based on the obtained results, the validity of the model was confirmed for making decisions on resource sharing in multi-business firms.