ﻧﻘﺶ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﻣﺤﺒﺖ از ﻧﮕﺎه ﻣﻼ اﺣﻤﺪ ﻧﺮاﻗﯽ و ﻫﺎﻧﺮﯾﺶ ﭘﺴﺘﺎﻟﻮزي

پژوهش حاضر به منظور بررسي آموزه هاي تربيتي دو متفكر بزرگ آموزش و پرورش، ملا احمد نراقي و هانريش پستالوزي، در زمينه ي نقش تربيتي محبت از نگاه اين دو دانشمند به روش تحليل محتوا يا توصيفي صورت گرفته است. اطلاعات لازم براي انجام اين پژوهش به شيوه ي سنادي، و با استفاده از منابع كتابخانه اي و اينترنتي جمع آوري شده است. از مجموعه آثار دو متفكر و دانشمند مورد بحث آثار آنان در رابطه با نوع آموزش و نقش معلم به عنوان نمونه مورد بررسي قرار گرفته شده است. بر اساس نتايج حاصل از اين تحقيق ويژگي هاي مشترك و تشابهات بنيادي در مورد نقش محبت در ديدگاه هاي اين دانشمندان بسيار بارزتر از تفاوت نظر در عقايد ايشان مي باشد. همچنين بر اساس نتايج حاصل از اين پژوهش ويژگي هاي متفاوتي همچون ديد و نظر هر يكاز اين دو به نقش معلم و محبت در آموزش و نوع و روش آموزش استخراج شده است. به تعبير نراقي سعادت حقيقي اين است كه انسان از نظر اخلاق فاضله و ملكات راسخ و اعمال و رفتارش به مقامي از معنويت وكمال برسد كه هيچ عاملي نتواند ظاهر يا باطنش را تغيير دهد. پستالوزي تعليم و تربيت را رشدي طبيعي، فزاينده و هماهنگ دانسته كه شامل تمامي توانايي ها و استعدادهاي كودك مي باشد، به نظر وي جسم، ذهن و عاطفه بايد به طور توامان پرورش يابند. از نظر وي حواس، مخزن دانش ما هستند. اين عقيده وي باعث شد كه اشياي واقعي در درس گنجانده شوند. خانواده به عنوان نخستين محيط اجتماعي نقش موثري در شكل گيري محبت دارد, معلم و مدرسه هم نيز نقش موثري در شكل گيري محبت در كودكان, نوجوانان و جوانان ايفا مي كند. تاثير شخصيت معلم بر روي دانش آموزان قابل انكار نيست. او مي تواند با اعمال, رفتار,سخنان و برخورد خود با محبت شخصيتي نيك را در دانش آموزان متجلي كند.