توارث دعاوي شخصي در حقوق ايران و فرانسه

TRANSMISSIBILITY OF PERSONAL ACTIONS TO HEIRS IN IRANIAN an‎d FRENCH LAW

فوت يكي از طرفين دعوا به موجب مادة 104 ق. آ. د. م از اسباب توقيف دادرسي است. پس از آن با دخالت ورثه، دادرسي استمرار مييابد. اما ورثه قادر به پيگيري همة دعاوي نيستند. به طور سنتي، دعاوي شخصي غيرقابل انتقال به ورثه معرفي ميشود. شايد اين نتيجه گيري ناشي از مقايسة حقوق شخصي با دعاوي شخصي باشد. اقامة دعوا براي مطالبة حق، در ماهيت آن حق مؤثر واقع ميشود. اين تغيير ماهيت را در حقوق فرانسه به اثر تبديلي رابطة دادرسي تعبير ميكنند. مباني ديگري نيز ميتوان براي انتقال دعاوي شخصي برشمرد، از جمله تعلق ارادة متوفي بر استمرار دعوا. مطالعة مباني و مصاديق توارث دعاوي شخصي، اين امكان را ميدهد تا بتوان به نظريه اي عمومي در زمينة توارث دعاوي شخصي دست يافت.

Death of one of the parties is one of the cases of suspension of procedure. The action would be continued with the involvement of heirs. But all the actions are not compatible with the involvement of heirs. Traditionally, personal actions are deemed non-transmissible. Taking into account the non-transmissibility of personal rights, this conclusion may be justified. But bring the case to justice, may affect the substance of the rights. One of the substantive effects of the action is the stabilization of the subject-matter of the case. With bringing the action, the death of the parties, it is principally hard to extinguish the subject-matter of the case. This effect so called in French Law as the (effet novatoir de l’instance). The fundament and obstacles of this effect is the principal subject matter of this Article. This study is dedicated to render a general theory of transmissibility of personal actions.