نقدي بر دستوركار 2030 براي توسعه پايدار

«دستوركار 2030 براي توسعه پايدار» نقشه راه تحقّق اين نوع از توسعه را در سطح جهان مشخص كرده و بر استفاده بهينه از آن براي تبديل جهان به مكاني بهتر تا سال 2030 تأكيد مي‌كند. اين منشور قرن بيست‌ويكم براي «مردم و كره زمين» آشكارا تبليغ مي‌كند كه ما مي‌توانيم اولين نسلي باشيم كه فقر را پايان داده است، همان‌طوركه شايد آخرين نسلي باشيم كه شانس نجات­دادن زمين را دارد. ادعاي مقاله اين است كه «دستوركار 2030» كشتي نوح نجات‌بخش نسل بشر از انقراض و «پايان تاريخ» نيست؛ بلكه تداوم پروژه «غربي‌سازي» و نقشه راه جهاني‌سازي و حاكميت سرمايه‌سالاري به دست تمامي كشورهاي عضو سازمان ملل مي‌باشد. اثبات خواهد شد كه «قبله‌سازي» كشورهاي توسعه‌يافته به‌طور عام و «الگوسازي» اين كشورها در زمينه توليد و مصرف به‌طور خاص هدف واقعي اين دستوركار است؛ هرچند اهداف ظاهري آن هفده هدف باشد؛ ازاين‌رو اين تحقيق اكتشافي است. روش تحقيق در مرحله گردآوري اطلاعات اسنادي يا كتابخانه‌اي است و در مباحث توسعه به روش تحليلي عمل خواهد شد. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه مشكل اصلي در راه‌حل‌هاي ارائه‌شده در «دستوركار 2030»‌ يعني «قبله‌سازي» و «الگوسازي» نهفته است.