معماي معرفت‌بخشي

Mohsen Kashi1؛ Seyed Mohammad Ali Hojati2

پرسش محوري فرگه در مقاله در باب معني و مدلول آن است كه چگونه مي توان تفاوت معرفت زايي جمله هايي به فرم a=a را از a=b توجيه كرد.a=a تحليلي و پيشين است در حالي كه a=b پسيني است و ارزش شناختي متفاوتي دارد. نظريه معني (sense) و مدلول فرگه براي پاسخ به همين پرسش طرح مي شود.سنس نحوه رسيدن به يك مدلول است و تفاوت راه هاي رسيدن به يك مدلول توجيه گر چگونگي معرفت زايي اين هماني هاي تجربي است.در سنت تحليلي توجيه معرفت زايي نقطه قوت نظريه فرگه محسوب مي شود. ما بر آنيم استدلال كنيم كه اگر ساختار منطقي پيشنهادي فرگه براي اين هماني هاي تجربي را مفروض گرفته و نظريه معني و مدلول او را بپذيريم، آنگاه اساسا جايي براي كشف تجربي باقي نمي ماند. كشف تجربي در حالتي معني پيدا مي كند كه ساختار منطقي متفاوتي به جمله هاي مورد بحث فرگه نسبت دهيم و در اين صورت ديگر نيازي به نظريه معني و مدلول نخواهيم داشت.

The main Frege’s question in “On sense and reference” is that how we can understand the difference between cognitive value of a=a and a=b? “a=a” is analytic and a priori while “a=b” is a posteriori and has different cognitive value. Frege’s theory of sense and reference wants to answer to this question. Sense is mode of presentation of the reference. The difference between modes of presentation of reference can be a good reason for cognitive value of empirical identities. In analytic philosophy, this response is considered as some strength of Frege’s theory. We are going to argue that if we accept the suggested logical form by Frege and his theory of sense and reference, then empirical discovery is vanished. We ascribe other logical form to Frege’s intended sentences and this form displays the requirement for empirical discovery and it does not need to resort to his theory of sense and reference.