زمينه‌هاي گذر به وجود به مثابه بنيان آگاهي در شلينگ

The Roots of Transition to Being as the Ground of Consciousness in Schelling

تفكرات و جهت گيري‌هايفلسفي شلينگ در طول دوران حياتش دستخوش تغيير و دگرگوني بسياري قرار گرفت؛ اما به يك معني مي‌توان اذعان داشت كه همگي در چهارچوب يك طرح بنيادين قرار مي‌گيرند، چرا كه وجود يا اين هماني مطلق در معرض تعاطي فكر واقع نمي‌گردد. شلينگ از اواسط دهه 1790 به تلاش‌هاي فيشته براي بازبيني فلسفه استعلايي كانت، كه نقش اول را در ساخت جهان شناخت پذير به فعاليت آگاهي داده بود، به همراه يك اشتغال دائمي به اين اعتقاد اسپينوزايي عطف توجه كرد كه فلسفه بايد از يك مطلق خود اكتفا شروع كند. او درانتهاي اين قرن، فلسفه طبيعت را بسط مي‌دهد كه عبارت است از تعميم مفهوم فعاليت سوژه به ايده توليدگري همه طبيعت و اجتناب از اينكه حتي طبيعت غير جاندار را درتضاد با فكر زنده باشد. او در اوايل 1800 به فلسفه زندگي اينهماني توجه كرد كه مطابق آن يك سيستم كامل بايد بيانگر اين باشد كه ذهن و ماده، ايده آل و رئال صرفاً درجات يا جنبه‌هاي مختلف يك چيز هستند. از اين رو شلينگ در اين دوره از فيشته جدا مي‌شود چرا كه به نظر او فيشته نتوانسته است فراتر از دايره خود آگاهي، به وجودي برود كه بنيان آگاهي بوده، آگاهي فقط يك جنبه از آن است.

Schelling’s philosophical orientations has undergone many changes during his lifetime; But it would be justifiable to be said that he has one fundamental issue, according to which being or absolute identity is not within the reach of mind. In the middle of 1790s, Schelling's philosophy begins with his engagement with Fichte’s attempts to pursue Kant's transcendental philosophy, granted priority to the activity of consciousness in the formation of the recognisable world. Together with this comes the starting of an everlasting unanimity with Spinoza’s belief that philosophy must begin with a self-sufficient Absolute. Near the beginning of the next century Schelling produces the Naturphilosophie, which gives the role of activity of a subject to the nature and names it 'productivity'. So, he rejects all approaches which regards nature inanimate and strictly contrary to living thinking. He comes to the 'identity philosophy' in the early 1800s according to which 'mind' and 'matter', the 'ideal' and the 'real' are only different degrees, or outlooks, of the Same. During this period, he eventually dissents from Fichte, whom he considers as failing to move out of the realm of self-consciousness to a being as the foundation of consciousness.