واكاويِ ناممكني دست‌يابي به هم‌رأيي در فرآيند تصميم ـ ‌سازي برنامه-ريزي به ميانجيِ انگاشت‌هايِ «امر واقع» لكاني و «امر سياسي» موفِ

در اين مقاله هم‌رأيي در فرآيند تصميم­سازي برنامه ­ريزي و چرايي شكستِ برخي راهبردهاي برنامه‌ريزي در اين زمينه، مورد بررسي قرار گرفته است. در چارچوب انديشه­ هاي فلسفي و اجتماعي هابرماس، برنامه‌ريزي ارتباطي پايه­ هاي اصلي شكل­ گيري هم‌رأيي عقلاني است. هم­زمان با مطرح شدن انگاشت «امر واقعِ» لكان و «امر سياسي» موف، روايت هابرماس از سياست و برنامه­ريزي كه روايتي مبتني بر عقلانيت ارتباطي است، مورد پرسش جدي قرار گرفته است. در اين ارتباط انگاشت­هايي همچون «تعارض» و «آگونيسم» از آن جهت كه به شكل كارآمدتري مي­توانند بازي­هاي قدرت و تضاد منافعِ دروني فرآيندهاي تصميم­سازي برنامه­ريزي را آشكار سارند، داراي اهميت است. وابستگي فكري هابرماس به مكتب فرانكفورت و متأثر بودن نظريه‌پردازي او در زمينه­يِ كنش ارتباطي از روان­شناسي رشدِ شناختي، چرخش روان­­كاوانه را براي پيمودن مسير پژوهش ضروري ساخته و بهره­ گيري از آراي مطرح شده از سوي لكان براي آسيب­ شناسي نقادانه­ يِ هم‌رأيي نيز بر مبناي اين ضرورت است. در انتها با اشاره به كاستي­هاي نظريه­ يِ هم‌رأيي عقلاني و برنامه ريزي ارتباطي، محيط تصميم­ سازي در برنامه ­ريزي محيطي بسيار پيچيده، نامعلوم و همراه با تعارض معرفي شده كه تبيين آن نيازمند رهيافت­هاي نوين همچون چارچوب لكاني است تا بتوان تعارض­ هاي موجود در فرآيند تصميم ­سازي برنامه ­ريزي را شناسايي كرد و درك واقع­بينانه ­تري نسبت به كاربست برنامه ­ريزي به دست آورد.