نقش سبك زندگي و تاب آوري در پيش بيني سلامت روان و خود شفقت ورزي دانشجويان دانشگاه رازي كرمانشاه در سال 1393

زمينه: پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه ي بين سبك زندگي و تاب آوري با سلامت روان و خودشفقت ورزي دانشجويان دانشگاه رازي شهر كرمانشاه در سال 1393 انجام گرفت. روش ها: روش پژوهش توصيفي-تحليلي، از نوع همبستگي است. جامعه ي آماري شامل كليه دانشجويان دانشگاه رازي شهركرمانشاه بود كه تعداد 376 نفر(188 پسر و 188 دختر) به روش نمونه گيري خوشه‏اى چند مرحله‏اى انتخاب شد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي سبك زندگي(ميلر و اسميت،2003)، تاب آوري(كانر و ديويدسون، 2003)، سلامت روان(گلدبرگ، 1972) و خود شفقت ورزي(نف، 2003) استفاده گرديد. براي تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين سبك زندگي با سلامت روان و خودشفقت ورزي(32/0)و بين سبك زندگي با خودشفقت ورزي(18/0)رابطه وجود دارد. همچنين بين تاب آوري با سلامت روان (46/0) و تاب آوري با خود شفقت ورزي(29/0) رابطه وجود دارد كه در سطح (05/0≥P) معنادار است. نتايج تحليل رگرسيون نشان داد، متغيرهاي سبك زندگي و تاب آوري در مجموع 23/0تغييرات مربوط به سلامت روان را تبيين مي كنند و اين متغيرها به ترتيب با ضريب بتاي 15/0، 39/0 قادر به پيش بيني سلامت روان هستند. همچنين سبك زندگي و تاب اوري مي توانند (09/0) تغييرات مربوط به خودشفقت ورزي را پيش بيني كنند. نتيجه گيري: با توجه به نتايج پژوهش، هرگونه اقداماتي كه در راستاي بهبود وافزايش سبك زندگي و تاب آوري صورت گيرد مي تواند ارتقاء بيشتر سلامت روان و خودشفقت ورزي را در پي داشته باشد .