واكاوي محدوديت‌هاي بازاريابي محصولات ارگانيك روستايي‌ (مطالعه موردي: روستاهاي حاشيه درياچه هامون، سيستان)

پيامدهاي منفي ناشي از مصرف مواد غذايي صنعتي و شيميايي سبب شده‌اند كه در عصر حاضر گرايش به محصولات ارگانيك افزايش يابد؛ با اين ‌وجود يكي از عوامل مهمي كه مانع موفقيت توليد محصولات ارگانيك مي‌شود، محدوديت‌هاي بازاريابي اين محصولات هستند كه نمونه آن را مي‌توان در روستاهاي حاشيه درياچه هامون مشاهده كرد. بر اين ‌اساس هدف پژوهش حاضر شناسايي و الويت‌بندي محدوديت‌هاي بازاريابي كشت محصولات ارگانيك درياچه‌‌اي است. روش اين پژوهش توصيفي– تحليلي است و از نظر هدف كاربردي است. جامعه نمونه شامل هفت روستاي داراي كشاورزي ارگانيك (با 600 خانوار) است كه با استفاده از فرمول كوكران تعداد 120 سرپرست خانوار به‌ عنوان‌ نمونه بررسي شدند. همچنين براي انجام مقايسه زوجي از نظرهاي 10 كارشناس استفاده شد. براي تجزيه‌ و تحليل داده‌ها از روش‌هاي آماري T تك‌نمونه‌اي در نرم‌افزار اس‌پي‌اس‌اس، روش تحليل سلسله‌مراتبي فازي (FAHP) و روش تحليلي رتبه‌اي خاكستري (GRA) بهره گرفته شد. نتايج حاصل از تحليل سلسله‌مراتبي نشان مي‌دهد كه محدوديت‌هاي بازاريابي به سه مؤلفه محدود مي‌شوند كه در اين‌ بين موانع سياست‌گذاري با ضريب تأثير 51 /0 درصد در رتبه اول، موانع زيرساختي با ضريب تأثير 40 /0 درصد در رتبه دوم و عامل طبيعي با ضريب تأثير 9 /0 درصد در رتبه سوم قرار گرفتند. نتايج حاصل از آزمون T تك‌نمونه‌اي نشان داد كه در تمامي ابعاد به ‌جز موانع فني (با ميانگين 60 /2)، محدوديت‌هاي بازاريابي محصولات ارگانيك درياچه‌اي بالاتر از ميانه نظري (3) هستند.