تأثير استراتژي‌هاي تأمين مالي پايدار بر حاشيه سود بانكي

بانك‌ها نقش مهمي در تجهيز و تخصيص منابع، شناسايي فرصت‌هاي ‌سرمايه‌گذاري و ‌متنوع‌سازي ريسك ايفا مي‌كنند. بنابراين، ساختار و كارآيي بخش بانكي به‌عنوان يك بعد مستقل توسعه مالي مورد توجه است. از نظر كميته بانكي بال يكي از مهم‌ترين عوامل ضعف و كاستي‌ در بخش بانكي، كمبود منابع مالي و وام‌دهي بانك‌ها به ساير بخش‌هاي اقتصادي است. ضعف و ناكارآمدي در تأمين مالي حاكي از فقدان ساختار مطلوب سرمايه در نظام بانكي و تأمين مالي پايدار با هدف ارايه تسهيلات مطمئن است. در اين مقاله، اثر استراتژي‌هاي تأمين ‌مالي از منظر شاخص نسبت تأمين مالي پايدار و اثرات آن بر حاشيه سود بانكي در جبران ريسك تأمين مالي در نظام بانكي ايران براي دوره 1385 تا 1395 مورد بررسي قرار گرفته است. استراتژي‌هاي تأمين مالي پايدار به دو بخش استراتژي‌هاي تجهيز و تخصيص پايدار تفكيك و استراتژي‌هاي تجهيز پايدار به سه بخش و استراتژي‌هاي كاهش تخصيص به چهار بخش تقسيم‌ شده است. براساس نتايج به‌دست آمده، پايدار بودن منابع بانك‌ها در ترازنامه، لازمه تخصيص آن در قالب تسهيلات و وام در سمت ديگر ترازنامه، يعني دارايي‌هاست و از‌اين‌رو، توجه به استراتژي‌هاي تأمين مالي پايدار و در نظر گرفتن اين استراتژي‌ها در تصميمات مديريت بانك مي‌تواند هميشه بر عملكرد مناسب بانك‌ها تأثير داشته باشد و به بهبود فضاي كسب‌و‌كار بانك‌ها كمك كند.