مطالعه اثرات اولئوروپين بر بافت غدد پروستات و سمينال وزيكول در موش‌هاي صحرايي ديابتي‌شده با استرپتوزوتوسين

بيماري ديابت موجب سوء عملكرد دستگاه تناسلي، اختلال در اسپرماتوژنز و نيز كاهش تعداد اسپرم، تستوسترون سرم و حجم مايع سمينال مي گردد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي اثر اولئوروپين بر تغييرات بافتي در غدد پروستات و سمينال وزيكول موش هاي صحرايي ديابتي شده، بود. بدين منظور، تعداد 30 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار در 3 گروه 10تايي درنظر گرفته شد كه شامل گروه‌هاي كنترل، ديابتي شده و تيمار بودند. گروه تيمار پس از ايجاد ديابت بااسترپتوزوسين، اولئوروپين را با دز 500 ميلي گرم بر كيلوگرم به‌ مدت 28 روز از طريق گاواژ دريافت كرد. در پايان دوره، از گروه هاي مختلف نمونه هاي بافتي از غدد پروستات و سمينال وزيكول اخذ و پس از تهيه برش و رنگ آميزي معمول هماتوكسيلين-ائوزين مورد بررسي قرارگرفتند. نتايج بررسي مورفولوژيكي بيانگر افزايش ترشحات، افزايش معني دار قطر واحدهاي ترشحي و كاهش معني دار بافت همبند بينابيني در غدد پروستات و سمينال وزيكول در گروه تيمار در مقايسه با گروه ديابتي بود (P 0/05). نتايج هيستومورفومتري نيز نشانگر افزايش معني دار ارتفاع اپيتليوم و قطر توبول هاي پروستات و ارتفاع اپيتليوم سمينال وزيكول در گروه تيمار نسبت به گروه ديابتي بود (P 0/05). هم‌چنين نسبت وزن غدد مورد مطالعه به وزن بدن در گروه تيمار در مقايسه با گروه ديابتي افزايش معني‌‌داري داشت (P 0/05). اين مطالعه نشان داد كه تجويز اولئوروپين از تغيير‌ات بافتي ايجادشده توسط ديابت در غده پروستات و سمينال وزيكول موش‌‌ صحرايي جلوگيري مي‌كند.