ماندن يا ترك ‌كردن؛ چالش‌هاي مهاجرتي جوانان روستايي

يكي از مهم‌ترين مسائلي كه روستاهاي ايران با آن مواجه هستند، فرايند خروج جمعيت جوان از روستاهاست. بنابراين هدف اصلي اين تحقيق اين است كه جوانان روستايي براي برنامه‌ريزي مهاجرت از مكان يا گرايش به ماندن در محل زندگي خود، چه مواردي را در نظر مي‌گيرند. روش مورد استفاده در اين پژوهش پيمايش بوده است. جامعه آماري اين تحقيق جوانان روستايي 15 تا 30 سال شهرستان‌هاي اسكو و هشترود در استان آذربايجان‌شرقي هستند و حجم نمونه نيز 800 نفر بوده است. با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي، درباره جوانان ساكن در روستاهاي شهرستان‌هاي هشترود و اسكو مطالعه شد. ميزان مهاجرفرستي و مهاجرپذيري و موقعيت جغرافيايي در تعيين شهرستان‌ها و موقعيت جغرافيايي، دوري و نزديكي به شهر، شيوه معيشت و تعداد جمعيت، از جمله ملاك‌هاي تعيين‌كننده در انتخاب خوشه‌ها بوده است. نتايج اين تحقيق نشان مي‌دهد كه ويژگي‌ها و شرايط جوانان روستايي چون وضعيت شغلي، سطح تحصيلات، سطح درآمد، وضعيت تأهل، وضعيت مسكن، داشتن اعضاي مهاجر در خانواده و شهرستان محل سكونت در وضعيت ترك يا ماندگاري آنان مؤثر است. همچنين بخش ديگر يافته‌هاي تحليلي اين پژوهش نشان دادند كه كيفيت زندگي، وابستگي به مكان و هويت مكاني مي‌توانند در ماندگاري جوانان روستايي مؤثر باشند.