تحليل فضايي جميعت شاغل شناور روستايي در مناطق شهري كشور

جابه‌جايي‌هاي روزانه با هدف كار، يكي از مهم‌ترين و مشهودترين شكل‌هاي اختلاط و يكپارچگي ميان نواحي روستايي و نقاط شهري پيرامون است كه به عنوان پديده فضايي نوظهور در بيشتر كشورهاي در حال توسعه و توسعه‌يافته مشاهده مي‌شود. بر اين اساس، هدف تحقيق حاضر تحليل فضايي جمعيت شناور روستايي شاغل در نقاط شهري ايران است. داده‌هاي استفاده‌شده، از نتايج سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1390 گرفته شده است. مقياس مكاني تحليل، سطح شهرستان و روش تحقيق اكتشافي است. نتايج به‌دست‌آمده نشان مي‌دهد سهم نيروي كار روستايي شاغل در نقاط شهري در سال 1390 برابر 12/8 درصد بوده است. با اين حال، توزيع و پراكندگي آن در سطح استان‌هاي كشور يكنواخت نيست و استان‌هاي مازندران، تهران و خراسان رضوي بيشترين نرخ شناوري جمعيت شاغل روستايي را دارند. بر اساس نتايج حاصل از تحليل اكتشافي داده‌هاي مكاني، سه كانون اصلي تمركز جمعيت شاغل شناور روستايي شامل منطقه كلان‌شهري تهران، منطقه كلان‌شهري اصفهان و جنوب غربي كشور با محوريت استان بوشهر شناسايي شد. تمركز و تنوع فعاليت‌هاي اقتصادي در حوزه صنعت و خدمات مهم‌ترين عاملي است كه مي‌تواند تبيين‌كننده فرايند شكل‌گيري كانون‌هاي اصلي جابه‌جايي‌هاي روزانه از نواحي روستايي به نقاط شهري با هدف كار باشد.