ارزيابي تأثير آموزش اختصاصي‌سازي خاطرات بر نارسايي شناختي بيماران مبتلا به افسردگي اساسي

Evaluating the Effect of Memorial Specialization Training on Cognitive Disorders in Patients with Major Depression

هدف پژوهش حاضر، ارزيابي تأثير آموزش اختصاصي‌سازي خاطرات بر نارسايي شناختي بيماران مبتلا به افسردگي اساسي بود. روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. با استفاده از روش نمونه‌گيري دردسترس و هدفمند با موضوع پژوهش، تعداد 30 نفر (15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه كنترل) پس از تشخيص اختلال افسردگي اساسي و سپس مصاحبه باليني، به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گيري در اين پژوهش، پرسشنامه‌هاي افسردگي بك- ويرايش دوم و نارسايي شناختي برادبنت و همكاران بود. گروه آزمايش طي 4 جلسه، يك ساعت و نيم، تحت آموزش اختصاصي‌سازي خاطرات قرار گرفت. و بعد از اتمام جلسات آموزشي، از هر دو گروه آزمايش و كنترل، پس‌آزمون و مجدداً يك ماه بعد، پيگيري به عمل آمد. داده-ها با استفاده از آزمون‌ آماري، تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه آموزش اختصاصي‌سازي خاطرات بر نارسايي شناختي و مؤلفه‌هاي آن(حواس‌پرتي، مشكلات مربوط به حافظه، اشتباهات سهوي و عدم يادآوري اسامي) تأثير معني‌داري داشت. اين نتايج در مرحله پيگيري حفظ شد. باتوجه به تأثير آموزش اختصاصي‌سازي خاطرات بر كاهش ميزان نارسايي شناختي مبتلايان و تداوم اثر آن، به كارگيري اين آموزش جهت پيشگيري و درمان بيماران مبتلا به افسردگي اساسي ضروري به نظر مي‌رسد.

The aim of present the present is to evaluating the effect of memory specificity training on cognitive failure in patients with major depression. The method of study is the semi-experimental with pretest-posttest design and follow-up with the control group. Using available sampling method and targeted with research topic, 30 individual (15 individual the experimental group and 15 individual the control group) after the diagnosis of major depressive disorder and then clinical interviews were selected as the sample. The instrument of measurement in this study was Beck Depression Inventory-Second Edition and cognitive failures questionnaire by Broadbent et al. The experimental group received 4 sessions, one a half hours, under the memory specificity training. After completing the training sessions, both the experimental and control groups were imposed to post-test and again one month later both groups were follow-up. Data were analyzed using analysis of variance with repeated measures. The results showed that memory specificity training had a significant effect on cognitive impairment and distraction components (distractibility, memory problems, Blunders, not reminder names), memory problems, inaccurate errors, and lack of reminder. These results were maintained at the follow-up stage. Considering the effect of memory specificity training on the reduction of cognitive deficits in patients and the continuation of their effects, it is necessary to use this training to prevent and treat patients with major depression.