بررسي وضعيت گياه دارويي خارشتر در جهت كاهش مخاطرات گرد و غبار (مطالعه موردي: دشت سگزي اصفهان)

استان اصفهان با ويژگي­هاي اقليمي چون بارش كم و تغيير پذيري زياد، درجه حرارت و تبخير و تعرق بالا باعث فقر پوشش گياهي در اكثر اراضي مرتعي و خصوصاً بياباني گرديده است. بروز پديده فرسايش بادي در بعضي مناطق با كمترين باد باعث هجوم ماسه ­هاي روان به شهرها، روستاها، مراكز نظامي و ...شده، از اين رو شناخت كانون­هايي كه برداشت رسوبات بادي در آنجا اتفاق مي­افتد، مي­تواند كمك قابل ملاحظه­اي در مبارزه با فرسايش بادي داشته باشد. در اين مقاله سعي شده با بررسي مرفولوژي عمومي تپه­ هاي ماسه­اي و مطالعه كلي رژيم­هاي باد هر منطقه (استفاده از آمار هواشناسي و گلباد) در دشت سگزي واقع در استان اصفهان و همچنين با مكان­يابي مناطق برداشت و با شناسايي رخساره­هاي حساس به فرسايش باد، محدوده­هايي از اراضي كه داراي بيشترين نقش در رسوبات بادي را دارند، شناسايي گردد. با بررسي پراكنش گونه دارويي موجود، بررسي پوشش گياهي حاصل از NDVI در منطقه، ميزان مناطقي كه تحت فرسايش بادي و بدون پوشش گياهي هستند و عامل اصلي گرد و غبارند، شناسايي شد. اين محدوده­ها محل مناسبي جهت كاشت گياهان دارويي به خصوص گياه دارويي خارشتر براي كاهش گرد و غبار هستند. با توجه به اينكه خارشتر بيشترين پراكنش در محدوده را دارد، تلفيق اين نقشه با نقشه كانون­هاي بحراني فرسايش نشان مي­دهد كه نقاطي كه بدون خارشتر و پوشش گياهي فقير است، بيشترين فرسايش بادي را در اين منطقه به همراه دارد.