بررسي اثرات گردشگري درتوسعه اقتصادي و اجتماعي مناطق روستايي(مطالعه موردي : روستاهاي شهرستان تالش)

از دهه 1950 توجه به گردشگري روستايي آغاز شد ودردهه 1960 جنبه اقتصادي آن بر جوامع محلي مورد توجه قرار گرفت و از دهه 1990افق‌هاي جديدي در توسعه گردشگري ايجاد وبه عنوان ابزاري براي توسعه جوامع روستايي استفاده گرديد. به نحوي كه امروزه مهمترين ابزار براي توسعه پايدار روستايي، استفاده از ظرفيتهاي گردشگري بويژه طبيعي وفرهنگي محسوب مي‌شود.توسعه گردشگري در روستاها ، افزايش فرصتهاي شغلي،ايجاد درآمد اضافي وفقرزدايي را درمناطق روستايي به ارمغان مي آورد ومزاياي زيست محيطي وفرهنگي زيادي را به دنبال دارد. هدف از اين پژوهش بررسي اثرات اقتصادي واجتماعي توسعه گردشگري درروستاهاي شهرستان تالش مي باشد كه دراين تحقيق روستاهاي بالاي 200خانوار وروستاهاي نمونه گردشگري بررسي شده است. روش تحقيق، توصيفي- تحليلي مي باشد.داده هاي تحقيق از طريق اسناد كتابخانه اي وميداني وازطريق پرسشنامه ومستندات آماري وبرداشتهاي ميداني بدست آمده است.با توجه به عدم وجود آمار متقن از تعداد گردشگران ورودي به منطقه، تعداد 383 عدد پرسشنامه كه با ستفاده از فرمول كوكران بدست آمد، دربازه هاي زماني فصول پرگردشگر از جمله فصل بهار وتابستان ارائه وتكميل گرديد.نتيجه پژوهش نشان مي دهد كه درفصول فوق الذكر رابطه معنا داري بين ورود گردشگران وايجاد اشتغال ودر آمد جوامع روستايي وجود دارد..با توجه به وجود جاذبه هاي منحصر به فرد طبيعي از جمله سواحل گيسوم، خليف آباد، تكي تازه آباد، قروق، حويق و چوبر وجاده زيباي اسالم به خلخال، تالش به مريان، ليسار به سوباتان وتالش به شارسول، سرمايه گذاري وايجاد زير ساختهاي گردشگري درتوسعه هرچه بيشتر منطقه و ايجاد اشتغال پايدار تاثير بسزايي خواهد داشت.