ارتباط‌هاي جهت‌دار باند بالا و پايين فركانسي در نوسانات پايه‌ي مغز دادگان fMRI بيماري پاركينسون

بيماري پاركينسون يك بيماري انحطاط عصبي پيش‌رونده است كه با علائم باليني ترمور، سفتي عضلات و كندي حركت مشخص مي‌شود. تغييرات عمل‌كردي مربوط به درگيري‌هاي پاتولوژيكي در بيماري پاركينسون، مي‌تواند در شبكه‌اي جهت‌دار از تقابلات بين نواحي مختلف مغز در حالت استراحت، كه مغز داراي نوسانات خودبه‌خودي پايه است، نشان داده شود. در اين مقاله براي ايجاد شبكه‌ي جهت‌دار با استفاده از دادگان تصويربرداري تشديد مغناطيسي حالت استراحت (RS-fMRI)، روش تابع انتقال جهت‌دار (DTF) به همراه تئوري گراف در دو زير باند فركانسي بالا و پايين به كار رفته و ارتباطات درون‌گروهي و بين گروه سالم و بيمار، بر مبناي آناليزهاي آماري با هم مقايسه شده است. نتايج مقايسه‌ي گروهي شبكه‌ي ارتباطات تاثيري بين افراد سالم و بيماران پاركينسوني كه روي دادگان RS-fMRI بيماري پاركينسون انجام شده است، نشان مي‌دهد كه در زير باند فركانسي پايين در هر دو گروه سالم و بيمار، ارتباطات معنادار بيش‌تري نسبت به زيرباند فركانسي بالا وجود دارد. شبكه‌هاي ارتباطي معنادار نشان مي‌دهند كه ارتباط بين هسته‌هاي قاعده‌اي و نواحي حركتي در بيماران پاركينسوني دچار اختلال مي‌شود. هم‌چنين برخي نواحي مغز مانند مخچه‌ي چپ داراي بيش‌ترين جريان اطلاعات در شبكه‌ي گراف گروه سالم است كه به عنوان ناحيه‌ي اساسي توسط نواحي ديگر تحت تاثير قرار مي‌گيرد، در حالي كه اين مركزيت در گروه بيماران به هم مي‌خورد