ارزيابي محله گرايي درطرح هاي بهسازي و نوسازي بافت فرسوده شهري (مطالعه موردي منطقه 10تهران)

محله گرايي و پايداري محله هاي شهري به پايداري اجتماعي، اقتصادي، زيست محيطي وحكمروايي خوب شهري منجر مي شود. مهمترين اصول و معيارهاي هاي محله پايدار شامل؛ مشاركت، سرمايه اجتماعي، انسجام فرهنگي، امنيت، هويت شهري، كاهش مصرف انرزي، سرزندگي و پويايي است. محله گرايي در شهرهاي ايراني- اسلامي از پيوندهاي قومي، مذهبي و اقتصادي و اجتماعي ساكنان آن نشأت گرفته است. طرح‌هاي توسعه شهري از جمله طرح‌هاي بهسازي و نوسازي شهري در محلات فرسوده از جمله طرح هايي هستند كه مي تواند داراي تأثير مثبت يا منفي، بويژه موجب گسست ساختار و سازمان محله و محله گرايي گردد. ما در اين پژوهش به ارزيابي تغييرات شاخص هاي محله گرايي در طرح‌هاي بهسازي و نوسازي بافت فرسوده شهري در منطقه 10 شهرداري تهران پرداخته ايم. اين پژوهش بر اساس هدف كاربردي و از روش تلفيقي اكتشافي تحليلي و تحليل محتوا استفاده شده است. نتايج بدست‌آمده مشخص مي سازد، باتوجه به اجراي طرح‌هاي بهسازي و نوسازي بافت فرسوده شهري ازلحاظ ساختاري و كالبدي كه نتايج چشم¬گيري در منطقه موردمطالعه داشته اند؛ اما از لحاظ تأثيرگذاري اين طرح ها بر ساختار اجتماعي و احساس تعلق مردم به منطقه و هويت محلي ضعيف عمل كرده و در بعضي موارد موجب كاهش سرمايه هاي اجتماعي و حس تعلق مردم به محل زندگي و گسست ساختار و سازمان فضايي محلات شده اند. موفقيت اين طرح ها ازلحاظ اجتماعي آنچنان چشم گير و موفق-آميز به نظر نمي‌رسند و موفق به تقويت بنيان هاي محله گرايي نشده اند. به‌طوركلي طرح بافت فرسوده شهري هماهنگي لازم بين راهبردها و سياستهاي طرحهاي بالادستي و پايين دستي يا طرح هاي اجرايي را برآورده نكرده است.