ارزيابي ميزان رضايتمندي از مسكن هاي سازماني شهر اصفهان

بهبود كيفيت زندگي و رضايتمندي شهروندان از محيط مسكونيشان از اهداف مهم مديريت شهري است. يكي از سياست هاي مسكن در ايران، مسكن سازماني است، مسكن سازماني در سطح ملي در زمين هاي دولتي ايجاد شده است. پس از گذشت سال ها از اجراي آن، ضرورت بررسي نتايج حاصله از اين تجربه به لحاظ ميزان موفقيت و رضايتمندي در ايجاد كيفيت زندگي احساس مي شود. هدف اين مقاله ارزيابي ميزان رضايتمندي از مساكن سازماني و بررسي كيفيت محيط مسكوني آنها با توجه به شاخص هاي موثر در مسكن پايدار (زيست محيطي، دسترسي، زيرساختي – كالبدي، فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي) در شهر اصفهان است، حال آن كه رضايتمندي، مفهومي چند بعدي دارد و از شاخص هاي مختلفي شكل مي گيرد. اين تحقيق از نوع كاربردي و با ماهيت توصيفي – تحليلي و پيمايشي است. در جمع آوري داده ها و اطلاعات از روش هاي اسنادي و ميداني و ابزار پرسش نامه استفاده شده است. جامعه آماري، ساكنين مساكن سازماني كوي بهار و كوي اساتيد شهر اصفهان مي باشد. حجم نمونه به روش كوكران، 384 نفر و تعداد 35 نفر كارشناسان و 35 نفر مديران تعيين شده اند. در اين پژوهش از نرم افزار SPSS و روش آزمون خي دو، تحليل عاملي و تكنيك SWOT استفاده شده اند. بر اساس آزمون خي 2 مقدار sig در بعد كالبدي كمتر از 0.05 بوده كه بيانگر معناداري فرضيه مي باشد بدين معنا كه در سه پرسش نامه از بخش كالبدي در تمامي گويه ها رضايت دارند. بر اساس آزمون تحليل عاملي وضعيت شاخص هاي شش گانه از نظر ساكنان خانه هاي سازماني رضايتبخش است. يافته هاي حاصل از مدل SWOT نشان داد كه راهبرد هاي بازنگري با مجموع ضرايب 6/77 به عنوان اولويت نخست و راهبرد تهاجمي با مجموع ضرايب 6/49 در اولويت ثانوي رضايتمندي مسكن قرار مي گيرند.