شناسايي ابعاد و مؤلفه‌هاي نوآوري اجتماعي در ايران

زمينه و هدف: به باور بسياري از صاحب‌نظران، در شرايطي كه جوامع با مسايل و چالش‌هاي كليدي اجتماعي مواجه‌اند، نوآوري اجتماعي مي‌تواند با درگير نمودن همه افراد، راه‌حل‌هايي نوآورانه براي پاسخ به آن‌ها ارائه دهد، بر اين اساس، اين موضوع به‌عنوان پارادايمي جديد پذيرفته شده است. بر اين اساس، هدف اين پژوهش شناسايي و رتبه‌بندي ابعاد و مؤلفه‌هاي كلان الگوي راهبردي نوآوري اجتماعي در جمهوري اسلامي ايران است روش‌شناسي: پژوهش حاضر بر اساس هدف كاربردي و روش آن از نوع پيمايشي است. شيوه جمع‌آوري اطلاعات، آميزه‌اي از روش‌هاي كتابخانه‌اي، ميداني و پيمايشي است. به‌منظور دستيابي به ابعاد الگو، تحليل محتواي كيفي بيش از يك‌صد تعريف، مقالات، كتب و گزارش‌هاي معتبر و نيز تجارب كشورها، بنيادها و مؤسسات پيشرو و نيز مصاحبه‌هاي مفصل با خبرگان انجام گرديد. روايي محتوايي پرسشنامه، توسط 15 نفر از خبرگان تائيد شد. با توجه به محدود و البته ناشناخته بودن، اين خبرگان به‌ روش نمونه‌گيري هدفمند، همگون، ناهمگون و به‌صورت گلوله برفي انتخاب شدند. تحليل عاملي ابعاد و مؤلفه‌ها با گردآوري داده‌ها از114 نفر و استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS و Smart PLS انجام شد. يافته‌ها: حكمراني، فضاي اجتماعي، محتوا، مباني ارزشي، خط‌مشي و سياست‌گذاري، فرآيند، منابع، ساختارها و نهادها به عنوان هشت بعد الگو به‌ همراه 28 مؤلفه آنها شناسايي شدند كه معنادار بودن همگي آنها در سطح اطمينان 95% تائيد شدند. ضمن آنكه مقدار برازش كلي مدل معادل 693/ 0 حاصل شد. نتيجه‌گيري: اين پژوهش، ضمن كمك به توسعه ادبيات نوآوري اجتماعي مي‌تواند براي جامعه علمي و اجرايي كشور مفيد و قابل بهره‌برداري باشد.