عوامل بازدارنده توسعه سازمان‌هاي دفاعي: رويكرد تحليل سلسله‌مراتبي فازي

زمينه و هدف: در محيط به سرعت در حال تغيير امروزي، عدم توانايي تغيير سريع و كارآمد، معضل بزرگي براي سازمان‌ها محسوب مي‌شود. سازمان‌ها براي كنار آمدن با محيط‌هاي پوياي خود بايد فرآيندهاي كاري‌شان را بازطراحي نمايند. با اين وجود، معمولاً ايجاد تغيير در سازمان‌ها با مقاومت همراه است. در پژوهش حاضر به موانع توسعه و تحول سازماني از طريق تحليل سلسه‌مراتبي با رويكرد فازي پرداخته مي‌شود. روش‌شناسي: پژوهش حاضر، از نظر هدف، اكتشافي – پيمايشي و از نظر نوع استفاده، تحقيقي كاربردي است و در آن از ابزار پرسش‌نامه براي گردآوري داده‌ها استفاده شده است. به‌منظور انجام پژوهش تعداد 26 پرسش‌نامه توسط خبرگان نظامي داراي تجربه مديريتي و فرماندهي در ارتش جمهوري اسلامي ايران تكميل شد. يافته‌ها: يافته‌هاي حاصل از تحليل داده‌ها نشان داد كه موانع محيطي، سازماني و فردي به ترتيب از مهم‌ترين موانع تغيير و توسعه سازماني در ارتش جمهوري اسلامي ايران محسوب مي‌شوند. نتيجه‌گيري: برنامه‌ريزي براي مديريت عوامل محيطي، تدارك منابع سازماني و اصلاح نگرش‌هاي فردي مي‌تواند موجب رفع موانع تغيير و توسعه سازماني در ارتش جمهوري اسلامي ايران محسوب ‌شوند.