تاثير عصاره گياهان دارويي بر برخي شاخص‌هاي رشد و بيوشيميايي كنجد

جهت بررسي اثر عصاره شش گياهي دارويي مقاوم به خشكي بر برخي شاخص هاي رشد و بيوشيمايي كنجد، آزمايشي به صورت فاكتوريل در پايه طرح كاملأ تصادفي و با سه تكرار در آزمايشگاه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي بردسير، دانشگاه باهنر كرمان، در سال 1396 اجرا شد. تيمارهاي آزمايش شامل شش عصاره گياهي (درمنه (Artemisia annua)، شيرين بيان (: Glycyrrhiza glabra)، ترنجبين pseudoalhagi Alhagitm)، انغوزه (Ferula assafoetid)، تاغ ( Haloxylon ammodendron) و آويشن (Thymes vulgaris) و غلظت عصاره در هفت سطح (صفر، 100، 500، 1000، 5000، 10000 و 20000 پي پي ام) بود. نتايج نشان داد كه شاخص هاي رشد شامل: درصد و سرعت جوانه زني، خشك گياهچه و بنيه بذر و صفات بيوشيميايي شامل فعاليت آنزيم هاي كاتالاز (CAT) و اسكوربات پراكسيداز (APX) تحت تاثير اثرات ساده و متقابل هر دو تيمار آزمايش قرار گرفتند. فعاليت آنزيم گاياكول پراكسيداز (GPX) تنها تحت تاثير اثر غلظت عصاره قرار گرفت، با افزايش غلظت عصاره تا سطح 5000 پي پي ام افزايش يافت و در سطح 10000 پي پي ام كاهش يافت. درصد و سرعت سبز شدن، وزن خشك گياهچه و فعاليت آنزيم هاي CAT و APX در كنجد با افزايش غلظت عصاره شيرين بيان افزايش يافت. عصاره هاي آويشن، درمنه و تاغ سبب كاهش پارامترهاي رشد و فعاليت آنزيم CAT و افزايش فعاليت آنزيم APX شد. آنغوزه و ترنجبين سبب افزايش طول كل گياهچه و بنيه بذر در كنجد شدند و فعاليت آنزيم APX را كاهش دادند. بنابراين به نظر مي‎رسد عصاره شيرين بيان از طريق محرك هاي رشد و افزايش فعاليت آنزيم هاي آنتي اكسيدان سبب افزايش رشد گياهچه هاي كنجد شده است.