كليدواژه :
عبدالسلام كامويي , شهاب الدين سهروردي , سوانحِ زندگي , انديشه هاي عرفاني
چكيده فارسي :
يكي از بزرگان و عارفان گمنام سدۀ هفتم و سال‌هاي نخستين سدۀ هشتم هجري، زين‌الدين عبدالسلام كامويي (م 696ق) بوده كه به القاب و صفاتي چون «زينِ دين و شيخ عراق و شاه كامو» شهرت داشته است. وي در چهل‌سالگي در اثر رياضت و مجاهدت و خلوت و عزلت، تحولي روحي مي‌يابد و از آن پس به كسب علوم و معارف و سير در آفاق مي‌پردازد. كامويي در طريقت، مريد و پيرو شيخ شهاب‌الدين عمر سهروردي، صاحب عوارف المعارف، بوده و از وي اجازۀ ارشاد و راهبري داشته و گويا سهروردي نيز به وي لطف و محبتي ويژه داشته است. اين شاگردي و مريدي سبب شده كه انديشه‌ها و منظومۀ عرفاني عبدالسلام در كليّت و در يك نگاهِ شامل، همان منظومۀ معتدل و شريعت‌مدارانۀ شيخ سهروردي را آينگي كند و از هرآنچه نشانه‌اي از عرفان نظري ابن‌عربي و اتباع او دارد، بپرهيزد و چه بسا مخالف باشد. نگارنده در اين مقاله كوشيده است براي نخستين بار، علي‌رغم كمبود منابع و مآخذ مستند، خطوطي از زندگي، احوال و انديشه‌هاي عرفاني عبدالسلام را ترسيم و منظومۀ عرفاني وي را مركّب از بن‌مايه‌ها و مضاميني چون «اهميت صبر و تأني در سلوك، رجا و اميدواري به لطف خداوند، غريب و رهگذر بودن عارف در دنيا و تمايز طاعت و عبادت» معرفي كند.
چكيده لاتين :
Zein al-Din Abdul Salam Kamo’ee (696 AH) was one of the unknown mystics of the late seventh and the early eighth centuries. He was famed for attributes and appellations such as “Zein al-Din” (i.e. the ornament of the religion), “Sheikh of Iraq”, and “the King of Kamoo”. At forty years of age, Abdul Salam experiences some spiritual changes due to austerity and seclusion and since then he seeks for sciences, mysticism, and cosmology. In Tariqa (a school or order of Sufism), Kamooee was a disciple of Shaykh Shahab al-Din Umar Suhrawardi- the author of Awarif ul-Maarif (book)- and could give guidance to others with his permission; it seems that Suhrawardi also devoted special attention to him. This discipleship made Abdul Salam engender thoughts and mystical poetry mirroring those of Suhrawardi’s- averting his eyes from anything relevant or close to the theoretical mysticism of Ibn Arabi and his followers, and even at times to oppose them. Notwithstanding the paucity of sources and references, the writer of this paper has tried, for the first time, to introduce Abdul Salam’s life and mystical thoughts as well as his poetry collection, accentuating elements and concepts such as ‘the significance of patience and tranquility in conduct’, ‘hope and trust in God’s grace’, ‘mystic’s life of seclusion and ephemerality of the mundane life’, and ‘the distinction between obedience and worship’.
