نگاه انتقادي به نگارش خودآگاهانه و تكنيك زده در فراداستانهاي فارسي

Critical Look at Self-taught Writing and Techniques Made in Persian Farsadad

برخي از نويسندگان ايراني با اقبالي كه به سمت داستان نويسي پسامدرن از خود نشان دادند، با تاثيرپذيري از آثار فراداستاني غربي و گفتمان ترجمه به خلق آثاري روي آوردند كه اگرچه در ظاهر آثار فراداستاني به شمار مي آيد، ماهيت تقليدي و تصنعي آنها با ماهيت بازي گونگي فراداستان در تعارض قرار مي گيرد. اين پژوهش بر مبناي نقد جريان فراداستان نويسي در كشور نگاشته شده و با بررسي فراداستانهاي ايراني به اين نتيجه دست يافته كه آثاري كه تحت عنوان فراداستان در كشورمان مطرح است به دور از ماهيت هنجارگريز پسامدرنيسم و دقيقا بر اساس ملاكها و عواملي از پيش تعيين شده نگاشته شده ، و وجوه تصنعي و مكانيكي اين داستانها با ماهيت هنجارگريز پسامدرنيسم در تعارض است.

This research is investigating one of the most common types of postmodernism fictions named metafiction. This kind of writing including self-referential and disclosure techniques not only exposes fiction but also explores the word out of context. Patricia Waugh emphasizes on this kind of writing with using methods and techniques that metafiction’s writers used it to write a story about story. This paper is based on reviewing and criticizing a fictional work and it is written according to the library method. This research with scrutiny about metafiction’s general characteristics like: centrality of language, Framework, The story as an artifact, parody and ontological Metafiction’s nature, proceeding some writing techniques and methods that are hidden within this general component's. Then it criticizes Iranian metafictions. It has been concluded that the works that are described in the name of Metafiction in our country are far from the postmodernism’s escape, and precisely based on predetermined criteria and parameters, and the artificial and mechanical aspects of these stories conflict with the normal nature of postmodernism.