پس‌انداز اصيل و چگونگي ارتباط آن با ارزش فعلي مصارف در ايران (1391-1339)

The Relationship between Genuine Saving and Net Present Value of Consumption in Iran (1960-2012)

توسعه پايدار، يكي از اهداف مهم كشورها به حساب مي‌آيد و تاكنون شاخص‌هاي متعددي براي سنجش آن معرفي شده‌اند. در اين مقاله، ابتدا با روش حسابداري ملي به محاسبه پس‌انداز اصيل به عنوان يكي از شاخص‌هاي سنجش توسعه پايدار پرداخته شده و سپس با روش اقتصاد سنجي سري­هاي زماني، رابطه بين پس‌انداز اصيل با ارزش حال تغييرات مصرف در چهار دوره‌ تنزيل 10، 20، 30 و 40 ساله براي سال‌هاي 1339 الي 1391 مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج به دست آمده از محاسبه پس‌انداز اصيل براي ايران، نشان مي دهد كه در اكثر سال‌هاي مورد مطالعه، پس‌انداز اصيل ايران منفي بوده و همچنين در اكثر دوره‌هاي منتخب، رابطه‌ منفي بين پس‌انداز اصيل كه نشان‌دهنده‌ ثروت كشور و تغييرات ارزش حال مصرف كه نشان‌دهنده‌ رفاه كشور است، وجود دارد، كه اين نتايج با در نظر گرفتن قاعده هارتويك مي‌تواند نشان از كاهش مصرف و رفاه در آينده ‌باشد.

Sustainable development is an essential goal for developing countries, which can be measured by various indices. This paper computes genuine saving for the Iranian economy based on national accounting and examines the relationship between genuine saving and present value of discounted consumption during 1960-2012. The results indicate that genuine saving is mostly negative over the period under study and there is also a negative relationship between genuine saving (as a measure for the nation wealth) and the change in the present value of consumption (as a national welfare index). According to Hartwick’s rule, these findings mean that welfare reduction is a possible outcome in the future.