اثربخشي واقعيت درماني گروهي بر نشانگان ضربه عشق و عملكرد كلي افراد شكست خورده عاطفي

Effectiveness of group Reality Therapy on love trauma syndrome and overall function of people who failed emotionally

هدف: هدف پژوهش تعيين اثربخشي رويكرد واقعيت درماني گروهي بر نشانگان ضربه عشق و سنجش عملكرد كلي افراد شكست خورده عاطفي بود. روش: روش پژوهش نيمه ‌آزمايشي با گروه گواه، پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري يك ماهه و جامعه آماري 88 دانشجوي دختر مراجعه‌ كننده به مركز مشاوره دانشجويي دانشگاه فردوسي مشهد در بازه زماني آبان تا بهمن ماه 1395 بود. از ميان آن‌ها 20 دانشجو كه نمره‌هاي مساوي يا بالاتر از نقطه برش 115 از پرسشنامه نشانگان ضربه عشق دهقاني (1389) و نقطه برش 50 در مقياس سنجش عملكرد كلي انجمن روان‌پزشكي آمريكا (2013) را كسب كرده بودند؛ انتخاب و در گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. دانشجويان گروه آزمايش مداخله گروهي واقعيت درماني ويليام گلاسر (1999) را هفتگي در 8 جلسه 120 دقيقه‌اي دريافت كردند. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس مختلط با تكرار سنجش تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه واقعيت درماني گروهي نشانگان ضربه عشق افراد شكست خورده عاطفي را كاهش (32/21 =F، 001/0 =P)، نمره عملكرد كلي آ‌ن‌ها را افزايش داده (36/29 =F، 05/0 =P) و نتيجه درمان در دوره پيگيري يك ماهه پايدار مانده است. نتيجه‌گيري: از آنجا كه واقعيت ‌درماني گروهي باعث افزايش مسئوليت‌پذيري و حس كنترل فرد بر زندگي خويش مي‌شود و افزايش اين متغيرها مي‌تواند بر متغيرهاي يادشده مؤثر واقع شود؛ بنابراين مي‌توان واقعيت درماني گروهي را روش موثري براي كاهش نشانگان ضربه عشق و افزايش عملكرد كلي افراد شكست خورده عاطفي دانست.

Aim: The present study aim was to determine the effectiveness of group Reality Therapy on love trauma syndrome and overall performance assessment of people failed emotionally. Methods: This quasi-experimental study was conducted with a pretest-posttest design with control group and one- month follow-up. The population consisted of 88 female students referring to the Student Consultation Center of Ferdowsi University of Mashhad from November 2016 to February 2017. Among them, 20 students who acquired scores equal to or higher than the cut-off point of 115 on the Dehghani’s Inventory of Love Trauma Syndrome (2010), and the cut-off point of 50 on the American Psychiatric Association’s Assessment of Global Functioning (2013) Scale were selected and assigned to experimental and control groups. The experimental group received William Glaser’s (1999) Reality Therapy group interventions for 8 sessions of 120 minutes. Data were analyzed using mixed variance analysis with repeated measurement. Results: Group Reality Therapy could significantly reduce love syndrome of patients failed emotionally (F=21.32, P= 0.001), and increase their overall performance score (F=29.36, P=0.05) and the treatment result in the one-month follow-up period was consistent for both the love trauma syndrome questionnaire and overall functioning. Conclusion: Since Reality Therapy method increases the sense of responsibility and self-control of one’s own life, increasing these variables can reduce these symptoms; therefore, group Reality Therapy can be an effective approach to reduce love trauma syndrome and increase the overall functioning of people who failed emotionally.