پديد آورندگان :
هاشمي رزيني، هادي دانشگاه خوارزمي - گروه روانشناسي , دهقان، مجتبي دانشگاه خوارزمي - گروه روانشناسي , رسولي، علي دانشگاه خوارزمي - گروه روانشناسي
كليدواژه :
نوروزگرايي , خود آسيبي , تجربه‌هاي مثبت و منفي , ارزشي انگيزشي
چكيده فارسي :
هدف: هدف پژوهش تعيين نقش تجربه‌هاي عاطفي مثبت و منفي، نوروزگرايي و ريخت‌هايي ارزشي انگيزشي در تميز افراد خود آسيب رسان از افراد عادي بود. روش: روش پژوهش توصيفي، از نوع علّي- مقايسه‌اي و جامعه آماري دانشجويان خوابگاه‌هاي دانشگاه‌هاي شهر تهران به تعداد تقريبي 35 هزار نفر در سال 1395 بود كه بين 30 الي 50 شركت كننده از هر يك از دانشگاه‌هاي تهران، علامه طباطبايي، خوارزمي، شاهد، شهيد بهشتي و تربيت مدرس و در مجموع 218 نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و در نهايت از بين اين تعداد و بر اساس پرسشنامه آسيب به خود سانسون، ويدرمن و سانسون (1998)، 40 نفر در گروه خود آسيب رسان و 40 نفر در گروه عادي غربال انتخاب شدند و ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه تجربه‌هاي مثبت و منفي دينر، رايتز، تاو، كيم-پريتو، چوئي، اويشي و بيسواز-دينر 2010، مقياس زمينه ياب ارزشي شوارتز (1992) و مقياس 5 عاملي شخصيت نئو مك‌كري و كاستا 1986 را تكميل كردند. براي تحليل داده‌ها از آزمون تحليل تشخيص استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه ميانگين نوروزگرايي (94/44 =F، 001/0 =P) و عاطفه منفي (04/8 =F، 006/0 =P) گروه خود آسيب رسان بالاتر از افراد عادي و ميانگين عاطفه مثبت (84/15 =F، 001/0 =P)، جهان شمولي (96/8 =F، 004/0 =P)، خيرخواهي (14/15 =F، 001/0 =P)، سُنّت (68/13 =F، 001/0 =P)، همنوايي (39/16 =F، 001/0 =P) و ايمني (54/7 =F، 007/0 =P) آن‌ها پايين‌تر از گروه افراد عادي است. تابع تشخيصي حاضر قادر به تبيين 8/49 درصد از واريانس رفتار خود آسيبي/عدم خود آسيبي بود و 3/91 درصد شركت كنندگان را به درستي گروه‌بندي كرد. نتيجه‌گيري: از متغيرهاي نوروزگرايي، همنوايي، عواطف مثبت، خيرخواهي، سُنّت، جهان شمولي و عواطف منفي مي‌توان به‌عنوان معياري براي پيش‌بيني عضويت گروهي افراد در گروه سالم و گروه خود آسيب رسان و معيارِ تميز اين دو گروه از يكديگر استفاده كرد. بنابراين، ارائه آموزش براي بهبود متغيرهاي ياد شده به تعديل رفتارهاي خود آسيب رسان كمك مي‌كند.
چكيده لاتين :
Aim: Present study purpose was to study role of positive and negative affective
experiences, neuroticism and motivational values characters in descrimination
self-harming individuals from normal people. Methods: Research method was
descriptive and, comparative causal type and the statistical population of this
study wasthe students of dormitories at different universities of Tehran in 2016,
where 218 of them (Between 30 to 50 participants from each of Tehran, Allame
Tabatabai, Kharazmi, Shahed, Shahid Beheshti, and Tarbiat Modares
universities) were selected by convenience sampling method. Finally, based on
the Self-Harm Inventory of Sansone, Wiederman & Sansone (1998), 40
patients in the self-anxiety group and 40 patients in the normal group, they were
screened and selected. The research tools consisted of the Positive and Negative
Experiences Questionnaire, Diener, Writz, Tov, Kim-Prieto, Choi, Oishi &
Biswas-Diener 2010, Schwartz Value Survey (1992), and NEO Personality
Inventory 5 factors Costa & McCrae 1986 completed the test discriminant
analysis was used to analyze the data. Results: The findings showed that the
mean neuroticism (F= 44.94, P= 0.001) and negative affect (F= 8.04, P= 0.006)
of the self-harming group were significantly higher than the normal people, and
the mean positive affect (F= 15.84, P= 0.001), universality (F= 8.96, P= 0.004),
benevolence (F= 15.14, P= 0.001), tradition (F= 13.68, P= 0.001), conformity
(F= 16.39, P= 0.001) and safety (F= 7.54, P= 7.54) were significantly lower
than the normal group. The present discriminate function was able to explain
49.8% of the self- harming/ non-self- harming variance and coulde correctly
grouped 91.3% of the participants. Conclusion: The neuroticism, conformity,
positive affect, benevolence, tradition, universality and negative affect
variables can be used as a criterion to predict group membership of individuals
in the normal group and the self- harm group and as a discrimination criterion
for these two groups. Therefore, providing training to improve these variables
can help moderate self-harming behaviors.
