كليدواژه :
نارسانويسي , ذهن آگاهي , خودكارامدي تحصيلي , خودپنداره , حساسيت اضطرابي
چكيده فارسي :
هدف: هدف پژوهش تعيين اثربخشي آموزش ذهن آگاهي بر حساسيت اضطرابي، خودپنداره و خودكارامدي تحصيلي دانشآموزان دچار نارسانويسي بود. روش: روش پژوهش شبه آزمايشي با گروه گواه و طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري دو ماهه و جامعه آماري 114 دختر و پسر 9 تا 15 ساله دوره ابتدايي دچار نارسانويسي بود كه در سال 1396 به مركز اختلال‌هاي يادگيري ناحيه 1 آموزش و پرورش شهر كرمانشاه مراجعه كرده بودند. از ميان آنها به شكل در دسترس، 30 كودك انتخاب و به شكل تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شد. ابزار پژوهش پرسشنامه‌هاي حساسيت اضطرابي ريس و مكنالي (1985)، خودپنداره بك، استر، اپستين و براون (1990)، خودكارامدي تحصيلي جينكز و مورگان 1999 (نقل از مظاهري و صادقي، 1394) و برنامه آموزش ذهن آگاهي كابات-زين (1992) بود كه طي 8 جلسه 5/1 ساعته، يكبار در هفته در مورد گروه آزمايش اجرا شد. هر دو گروه در سه مرحله به پرسشنامه‌هاي پژوهش پاسخ دادند و داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس مختلط با اندازه‌گيري مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد؛ آموزش ذهن آگاهي بر حساسيت اضطرابي (46/16 =F، 001/0 =P)، خودپنداره (97/51 =F، 001/0 =P) و خودكارامدي تحصيلي (69/69 =F، 001/0 =P) اثر داشته و اين تأثير در مرحله پيگيري سه ماهه پايدار مانده است. نتيجه‌گيري: آموزش ذهن آگاهي روش مداخله‌اي مؤثري است كه با كاهش حساسيت اضطرابي، دانشآموزان نارسانويس را قادر ميسازد كه احساسات و نشانه‌هاي جسماني و رواني خود را بپذيرند و خودپنداره و خودكارامدي تحصيلي را ارتقا دهند.
چكيده لاتين :
Aim: The purpose of this study was to determine the effectiveness of
Mindfulness Training on anxiety sensitivity, self-concept and academic
self-efficacy in students with dysgraphia. Methods: Research method was
quasi-experimental with pretest, posttest, and control group and a two month
follow up. The statistical population included all girls and boys between the
ages of 9 to 15 at elementary school level who referred to Kermanshah
Province’s Education Learning Disorder Center, in 2017. The number of
patients diagnosed as having Dysgraphia was 114. Of these, using
convenience sampling, 30 students were selected and randomly assigned to
an experimental group and a control group. Measurement tools were Reis &
Mcnally’s Anxiety Sensitivity Index (1985), Beck, Steer, Epstein & Brown
Self-Concept Test (1990), Jings & Morgan’s Educational Self-Efficacy
Inventory 1999 (Quoted by Mazaheri and Sadeghi, 2015), Kabat-Zinn’s
Mindfulness Training Program (1992). Participants in the experimental
group received eight weekly 90-minute sessions of Mindfulness Training
Program. Data gathered from questionnaires filled out by both groups were
analyzed in three stages using mixed variance analysis with repeated
measurement. Results: Findings showed that Mindfulness Training has a
significant effect on anxiety sensitivity (F= 16.46, P= 0.001), self-concept
(F= 51.97, P= 0.001), and educational self-efficacy (F= 69.69, P= 0.001)
and this effect remained unchanged in the two month follow-up phase.
Conclusion: Since mindfulness training leads to the acceptance of emotions
and physical and psychological symptoms in the students, it can be used as
an effective intervention method for the decrease of psychological
problems, especially in children with dysgraphia.
