پديد آورندگان :
پاكباز هاجر دانشگاه سيستان و بلوچستان - گروه جغرافياي طبيعي , خسروي محمود دانشگاه سيستان و بلوچستان - گروه جغرافياي طبيعي , طاوسي تقي دانشگاه سيستان و بلوچستان - گروه جغرافياي طبيعي , محمودي پيمان دانشگاه سيستان و بلوچستان - گروه جغرافياي طبيعي
چكيده فارسي :
در اين مطالعه هدف آن است كه در يك مطالعه جامع الگوهاي فضايي تنش هاي گرمايي ايران در يك مقياس منطقه اي با استفاده از شاخص عدم آسايش (di) مورد بررسي قرار گيرد. لذا در راستاي رسيدن به اين هدف، داده هاي روزانه ميانگين دما و رطوبت نسبي براي يك دوره آماري 30 ساله (2016-1987) براي 74 ايستگاه همديد از سازمان هواشناسي ايران اخذ شد. سپس داده هاي روزانه دما و رطوبت نسبي با استفاده از معادله شاخص عدم آسايش (di) به مقادير روزانه شاخص عدم آسايش (di) تبديل شدند. در نهايت در يك مقياس سالانه، فراواني روزهاي همراه با تنش گرمايي براي هر ايستگاه به طور جداگانه شمارش و نقشه هاي توزيع فضايي آنها تهيه شدند. نتايج اين تحقيق نشان داد كه توزيع فضايي مجموع تمامي طبقات مختلف شاخص عدم آسايش (di) از الگوهاي اقليمي شناخته شده در ايران پيروي مي كنند به طوريكه نواحي مرتفع و كوهستاني غرب و شمال غرب ايران به دليل پايين بودن ظرفيت رطوبتي هوا و همچنين پايين بودن ميانگين دماي روزانه داراي كمترين روزهاي همراه با تنش گرمايي بوده اند.، با توجه به عرض جغرافيايي پايين و نزديكي به منابع رطوبتي، ايستگاه هاي جنوبي ايران به خصوص ايستگاه هايي كه در نوار ساحلي خليج فارس و درياي عمان قرار گرفته اند داراي بيشترين فراواني روزهاي همراه با تنش گرمايي بوده اند. علاوه بر اين، مشخص شد كه به ازاي هر 100 متر ارتفاع از سطح دريا 9 روز از مجموع فراواني روزهاي همراه با تنش گرمايي در ايران كم مي شود. اين روند كاهشي به گونه اي است كه از ارتفاع 2300 متري به بالاتر تنش گرمايي مشخصي در ايران مشاهده نمي شود.
چكيده لاتين :
As 7 Stations include; Ardebil, Sarab, Shahrekord, Ahar, Takab, Zanjan, and Saghez were experiments on average every year less than 30 days with thermal stress. From these 7 stations, Ardebil and Sarab regions, having 3 and 7 days with thermal stress, respectively, have the least amount of days with heat stress. All the days with the heat stresses obtained for these stations have been the days of the first class of heat stress map, and all of them were randomly distributed over the warm period of the year.
But in contrast to this stations that had the fewest days of thermal stress, southern Iranian stations, especially those stationed at the Persian Gulf and the Gulf of Oman Sea coasts, were the most frequent days of heat stress.
The two Jask and Chabahar stations with the annual average of 304 and 301 days, with the highest thermal stress, were the most frequent regions of Iran. The lower latitudes, lower elevation, higher temperatures and relative humidity are factors that make the conditions for having the most frequencies of days with heat stress in this part of Iran.
The spatial pattern of five classes this index also show different patterns in comparison with each other so that as all stations in Iran experience at least 3 days of thermal stress in the first class during the year. But with increasing intensity classes, the number of stations that experience the conditions of these five classes over a year will be reduced. As for the second class, 16.2% of the stations, for the third class, 55.4% for the fourth class, 83.7 %, and finally for the fifth class, 90.5% of stations, do not experience comfort in any way during one year. Finally, with regard to the important role of the elevations in the spatial distribution, the relationship between the total frequency of days with thermal stress and elevation was modeled using classical linear regression model. The results of this model showed that per 100 meters above sea level, 9 days from the total frequency of days associated with Iran's thermal stress is reduced. This downward trend is such that there is no thermal stress in Iran at 2300 m above sea level. In other words, the height of 2300 meters is the elevation border between the occurrence and absence of days with thermal stress in Iran.
