اثربخشي گروه درماني شناختي- تحليلي بر تكانشگري و تجارب تجزيه اي بيماران مبتلا به اختلال شخصيت مرزي

The Effectiveness of Cognitive-Analytic Therapy on Impulsivity and Dissociative Experiences of Borderline Personality Disordered Patients

مقدمه: تكانشگري عامل زير بنايي و پيش ­بين ­كننده آسيب ­شناسي رواني و يكي از پايدار­ترين ويژگي­ هاي اختلال شخصيت مرزي شناخته مي­ شود. همچنين، تجارب تجزيه­ اي از برجسته­ ترين مؤلفه هاي اين اختلال مي­ باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي گروه درماني شناختي _ تحليلي بر تكانشگري و تجارب تجزيه ­اي در بيماران مرزي بود. روش: طرح پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش­ آزمون-پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. نمونه اين پژوهش 20 نفر از مردان مبتلا به اختلال شخصيت مرزي در زندان شهرستان سمنان بودند كه توسط روانپزشك بر اساس مصاحبه باليني ساختار يافته، آزمون چند محوري باليني ميلون-3 انتخاب شدند. شركت كنندگان به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (10 نفر) و كنترل (10 نفر) گمارده شدند و مقياس تكانشگري بارت و مقياس تجارب تجزيه­ اي را در پيش ­آزمون، پس­ آزمون و پيگيري تكميل كردند. گروه آزمايش تحت 16جلسه 120 دقيقه­ اي دو بار در هفته تحت گروه درماني درمان­ شناختي- تحليلي قرار گرفتند. داده­ ها به روش تحليل كواريانس بين گروهي تحليل شدند. يافته‌ها: يافته­ هاي اين پژوهش نشان داد كه درمان شناختي تحليلي پس از 5 و10جلسه مداخله اثر معني ­داري در كاهش تكانشگري و تجارب تجزيه ­اي گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل نداشت، اما پس از 16 جلسه مداخله و دوره پيگيري يك ماهه اثر معناداري در كاهش اين علائم مشاهده شد. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه درمان شناختي تحليلي به شيوه گروهي، راهبردي مؤثر در بهبود علائم تكانشگري و تجارب تجزيه ­اي اختلال شخصيت مرزي مي ­باشد و مي­ توان از آن به عنوان روش درماني مؤثر بهره برد.

Introduction: Impulsivity is known as one of the underlying and predictive factor in psychopathology that considered as the most enduring features of borderline personality disorder. Also, dissociative experiences are the most prominent components of this disorder. The aim of this study was to investigate the effectiveness of cognitive-analytical therapy (CAT) on impulsivity and dissociative experiences in patients with borderline personality disorder. Method: This study was a semi-experimental research conducted in the form of pretest-posttest and follow-up with control group. The sample of this study included 20 male with borderline personality disorder in the prison of Semnan who were selected by an experienced psychiatrist based on the Structured Clinical Interview and Millon Clinical Multiaxial Inventory-III (MCMI-III). Participants were included randomly in two experimental groups (n=10) and one control group (n=10) and completed the Barratt Impulsivity Scale (BIS-II) and the Dissociative Experiences Scale (DES) in pretest, posttest and follow-up. The experimental group received the cognitive-analytical therapy (CAT) for sixteen 120-minute sessions twice a week. Data were analyzed by mixed analysis of variance (ANOVA). Results: The findings of this study showed that cognitive-analytic therapy (CAT) after 5 and 10 sessions had no significant effects on decreasing impulsivity and dissociative experiences of the experimental group compared to the control group, but after 16 sessions of intervention and one month follow-up, a significant effect on reduction of this symptoms was observed. Conclusion: The results of the current study showed that cognitive-analytic therapy was an effective strategy to improve the symptoms of impulsivity and dissociative experiences inborderline personality and can be used as an effective therapeutic approach.