نگاهي به علل تحول مضامين تعليمي از دوره سلجوقي تا تيموري (با تكيه بر گفتمان‌هاي اجتماعي و كلامي)

ادبيات تعليمي يكي از انواع كهن ادب فارسي است كه علاوه بر ارتباط گسترده‌اي كه با ديگر انواع ادبي از جمله حماسه، غنا، عرفان و طنز دارد، با دانش‌هايي چون علوم سياسي، اجتماعي و علم كلام نيز پيوند مستمر و گاه مستقيم دارد؛ از اين‌ رو با توجه به اهميت گفتمان‌هاي مختلف اجتماعي در شكل‌گيري ايدئولوژي حاكم بر جوامع و تجلي آن در نحوۀ تفكر اقشار گوناگون جامعه، در اين تحقيق، قصد بر آن است كه با واكاوي ريشه‌هاي اجتماعي، سياسي و كلاميِ مضامين اندرزي از دورۀ سلجوقي تا تيموري، درك روشن‌تري از چگونگي شكل‌گيري مضمون‌هاي تعليمي در شعر اين دوره، كه برخي از آن‌ها تا دورۀ مورد بحث سابقه ند‌اشتهاند، ارائه شود و علل شكل‌گيري آن‌ها تبيين گردد. البته در پژوهش حاضر از مضامين عام تعليمي، كه در تمام ادوار ادب فارسي نمونه‌هاي زيادي دارند، صرف‌نظر شده و تنها به بيان تعاليمي پرداخته‌ شده است كه ارتباط مستقيمي با شرايط اجتماعي و انديشه‌هاي كلامي دارند.