آب و توسعه پايدار در آسياي مركزي

آب در همه ابعاد زندگي انسان نقش حياتي دارد و براي توسعه در بخش‌هاي كشاورزي، صنعت و توسعه انساني ضروري است. آب قابل استفاده انسان منبع كميابي است كه توزيع ناموزوني دارد و در بسياري نقاط جهان، مانند مناطق خشك و نيمه‌خشك فشار آب و كمبود آن بسيار برجسته و مديريت منابع يكي از مهم‌ترين اولويت‌ها است. منطقه آسياي مركزي يكي از اين مناطق است و افزون بر خشكي، ساختار كشاورزي آن را به شدت نسبت به كاهش منابع آبي يا اختلال در دسترسي به آن آسيب‌پذير نموده است. سوال اصلي مقاله اين مي‌باشد كه با توجه به نقش حياتي آب در منطقه آسياي مركزي، آيا استفاده از منابع آب صحيح و بهينه‌ به گونه‌اي است كه توسعه‌پايدار را محقق نمايد؟ در اين راستا، فرضيه مقاله اين است كه با وجود كميابي و توزيع نابرابر منابع آب، وابستگي اقتصاد منطقه به كشاورزي و نقش بسيار حياتي آب در تحقق توسعه؛ استفاده ناصحيح، مديريت نامناسب و نبود همكاري‌هاي بين دولتي در زمينه مديريت منابع آب مشترك موانعي در تحقق توسعه منطقه ايجاد كرده و توسعه‌پايدار و فرصت‌هاي بهروزي نسل‌هاي آينده را به خطر انداخته است. براساس يافته‌ها بايد گفت؛ امروزه چالش‌هاي توسعه‌پايدار در منطقه به نقاط حساسي رسيده و كمبود، هدر رفت و آلودگي منابع آب بهره‌برداري ناكارآمد و بي‌توجهي به پايداري منابع، موجب عدم دسترسي مناسب به آب براي مصارف گوناگون شده و به يكي از مهم‌ترين موانع رشد و در نهايت توسعه‌پايدار در منطقه تبديل شده است. براي بررسي موضوع از منابع كتابخانه‌اي و آمار و گزارش‌هاي سازمان‌هاي ملي و بين‌المللي استفاده شده است. روش تحقيق به كار گرفته شده، توصيفي– تحليلي مي‌باشد.