نقش كبوترخانه در برقراري ارتباط انسان با طبيعت در كشتزارهاي حاشيه شهر اصفهان

Dovecote Role in Creation of Man's Relationship with Nature in the Countryside Fields of Esfahan.

ارتباط انسان و طبيعت با حضورش در محيط طبيعي تحقق مييابد. اين ارتباط غيرقابل‌اجتناب، در طول زمان دستخوش تغييرات زيادي شده و فرهنگها و آثار متعددي را پديد آورده‌است. كشاورزي و زيرساختهايش ازجمله كبوترخانهها در زمره همين آثار جاي ميگيرند. اين معماري بومي به نحوي ساخته ‌شده كه ازيك‌طرف به طبيعت آسيب نرساند و از طرف ديگر باعث ارتباط كالبدي و فراكالبدي انسان و طبيعت شود و به حيات كشتزارهاي اصفهان تعريفي متفاوت دهد. اگرچه اين ارتباط به‌واسطه تغيير كشاورزي سنتي و حذف كبوترخانهها، رنگوبوي ديگري يافته و باعث تغيير كيفيت حيات در اين نواحي شده؛ اما كالبد برجايمانده كبوترخانهها امكان بازگشت دوباره آن به چرخه كشتزارها را مي‌دهد. لذا پژوهش پيش رو علاوه بر جنبه هاي كالبدي كه مورد توجه محققين پيشين بوده، به مفاهيم فراكالبدي پرداخته و تأثير اين معماري را در ارتباط انسان و طبيعت بررسي كرده است . در همين راستا چگونگي رابطه انسان و طبيعت در كشتزارهاي اصفهان بهواسطه حضور كبوترخانه پرسش اصلي است؛ كه ابتدا با روش توصيفي-تحليلي به تحول رابطه انسان و طبيعت درگذر زمان و در فلات ايران پرداخته و در ادامه اين رابطه در كشتزارهاي اصفهان بررسي شده‌است. دستاوردهاي پژوهش نشان ميدهد ارتباط انسان و طبيعت در كشتزارهاي اصفهان به چهار دوره قابل تفكيك است كه كبوترخانهها در دوره تعامل انسان با طبيعت بيشترين تأثير را دارند. اين معماري بومي نشانگر نحوه برخورد كشاورزان با محيط است كه منجر به ارتباطي سه‌جانبه بين انسان، كشتزار و كبوترخانه شده است.

The relationship between man and nature is realized with his presence in the natural environment. This unavoidable relationship has undergone many changes over time and has created cultures and, numerous works such as Agriculture and its infrastructure including dovecotes accordingly. This native architecture is constructed in such a way that it doesn't hurt nature on the one hand and causes physical and meta-physical relationship between man and nature on the other hand; which gives a different definition to the life of Isfahan’s fields. Although this relationship has varied in the quality of life due to traditional agriculture change, but the remained structure of dovecotes, make it possible to return to field cycle. Therefore, this research has considered to meta-physical concepts of this architecture in relationship between man and nature, in addition to the physical aspects attended by previous researchers.Thereby, the main question is the quality of the relationship between man and nature in the Isfahan’s fields due to the presence of the dovecotes; which describes evolution of the relationship between man and nature by the passage of time and Iranian plateau through a descriptive-analytical method and further studies this relationship in the countryside fields of Isfahan. The results show that this relationship in Isfahan's fields is divided into four distinct periods in which dovecotes have a significant impact on the human interaction with nature. This native architecture indicates how the farmers of this region interact with the environment, which has led to a triangular relationship between humans, fields and dovecotes.