تحليل وضعيت شاخص‌هاي ضروري سكونتگاهي (مطالعه موردي: دهستان‌هاي شهرستان دزفول)

روستا كهن‌ترين شكل سكونتگاه‌هاي بشري و روستانشيني يكي از قديمي‌ترين شيوه هاي زندگي اجتماعي بشر است. كيفيت توسعه و زيرساخت‌هاي آن در اثر برنامه‌ريزي‌هاي نامطلوب و متمركز گذشته مسايل عمده‌اي را در روند توسعه روستاهاي كشور ايجاد كرده است. ابعاد گوناگون و پيچيدگي ساختاري اين موضوع يكي از تنگناهاي اساسي درعرضه مدل مناسب براي توزيع اعتبارات به شمارمي آيد. به منظور حل مسائل ناشي از عدم تعادل‌هاي منطقه‌اي، گام نخست شناخت و سطح بندي روستاها از نظر برخورداري در زمينه هاي مختلف است. هدف از انجام اين پژوهش بررسي درجه پيشرفت مناطق روستايي دهستان‌هاي شهرستان دزفول مي‌باشد. روش كار در اين پژوهش توصيفي، تحليلي است. روش گرد آوري اطلاعات بر اساس مطالعات كتابخانه‌اي كه بر گرفته از سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1390 مي‌باشد. جامعه آماري آن را كليه دهستان‌هاي شهرستان دزفول تشكيل مي‌دهد. شاخص‌هاي مورد استفاده در سه بخش بهداشتي- درماني، رفاهي زير بنايي و فرهنگي- مذهبي در نظر گرفته شده و با استفاده از سه مدل SAW ، TOPSIS و VIKOR مورد تحليل قرار گرفته است. نتايج بدست آمده حاكي از آن است كه عامل توپوگرافي و عامل دسترسي به مركز شهرستان در ميزان پيشرفت دهستان‌ها تاثير دارد به گونه‌اي كه دهستان‌هايي كه اكثر آبادي‌هاي آن در مناطق دشتي واقع شده‌اند و همچنين به مركز شهرستان دسترسي بيشتري دارند از ميزان پيشرفت بيشتري برخوردار هستند.