كليدواژه :
فعاليت ورزشي , قعاليت تناوبي باشدت بالا , پروتئين واكنشي C , هموسيستئين
چكيده فارسي :
مقدمه: در خصوص تأثير فعاليت ورزشي و تمرينات ورزشي بر عوامل و متغيرهاي بيوشيميايي مهم در توسعه روند بيماري‌هاي قلبي - عروقي هنوز جاي سؤال فراواني وجود دارد. هدف از انجام تحقيق حاضر بررسي پاسخ و سازگاري برخي پيش‌گويي كننده‌هاي بيماري‌هاي قلبي به تمرينات ورزشي در مردان غير فعال بود.
روش بررسي: در يك مطالعه نيمه تجربي 20 مرد جوان غير فعال به‌صورت تصادفي به دو گروه تمرين مقاومتي و تمرين تناوبي تقسيم شدند. آزمودني‌ها پروتكل تناوبي و مقاومتي را به مدت هشت هفته اجرا كردند. براي بررسي پاسخ، نمونه‌هاي خوني قبل، بلافاصله و 2 ساعت بعد از فعاليت و براي بررسي سازگاري به تمرين قبل و بعد از هشت هفته به‌صورت پيش آزمون و پس آزمون نمونه‌هاي خوني براي متغيرهاي وابسته شامل پروتئين واكنشي C، هموسيستئين و نيمرخ ليپيدي گرفته شد. از آزمون‌هاي آماري تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر براي بررسي پاسخ به فعاليت و از آزمون‌هاي تي مستقل و تي وابسته براي بررسي تغييرات بين گروهي و درون گروهي در سازگاري به تمرين استفاده شد.
يافته‌ها: نتايج نشان داد بين پاسخ متغيرهاي پژوهش به نوع فعاليت ورزشي اختلاف معناداري وجود نداشت. در واقع فعاليت مقاومتي نسبت به تناوبي موجب افزايش معناداري در ميزان متغيرهاي پروتئين واكنشي C و هموسيستئين شد (p<0/05). زماني كه پاسخ متغيرها بعد از 8 هفته تمرين (سازگاري) بررسي شد، نتايج نشان داد تمرين، تفاوت معناداري را در پاسخ به نوع فعاليت ورزشي ايجاد كرد (p< 0/05) به‌طور كلي نتايج نشان داد سازگاري متغيرها به تمرين تناوبي بهتر از مقاومتي است.
بحث و نتيجه‌گيري: سازگاري به فعاليت‌هاي ورزشي مي‌تواند موجب بهبود در شاخص‌هاي سلامتي شود. در رابطه با نوع تمرين، به‌نظر مي‌رسد تمرينات تناوبي نسبت به تمرينات مقاومتي موجب بهبود بهتر و كاهش پيش‌گويي كننده‌هاي بيماري‌هاي قلبي - عروقي مي‌شوند.
چكيده لاتين :
Background: There are many questions about the effect of exercise on biochemical factors of cardiovascular diseases. The aim of this study was to investigate the response and adaptation of some predictors of heart disease to exercise in sedentary men.
Materials and methods: In this quasi-experimental study, 20 young sedentary men were divided randomly into two groups: resistance training group and alternative training group. Subjects of both groups performed their training protocol for eight weeks. In order to response assessment, blood samples were taken before, immediately after, and two hours after the exercise. Also, in order to evaluate adaptation in exercise, blood samples for the dependent variables include C-reactive protein, homocysteine, and lipid profile were taken to form pre- and post-test before and after eight weeks. To investigate the response to the training, analysis of variance with repeated measures were used. In addition, dependent and independent t tests were used to evaluate the changes between and within groups on adaptation to exercise.
Results: Our findings showed that there is no significant difference between the responses to the type of sports activity. In fact, the resistance exercise resulted in a significant increase in the level of C-reactive protein and homocysteine compared to the alternative training (p<0.05). When the response to the variables were evaluated after eight weeks, it was found that exercise can make a significant difference in response to the type of sports activity (p <0.05). In general, variable adjustment to alternative training is better than resistance.
Conclusion: Adaptation to exercise can improve the health indicators In relation to the type of training, it seems that in contrast to resistance exercise, alternative training improves cardiovascular disease and also it can reduce the predictor of these diseases.
