ارايه مدل همفزون استفاده از وسايل نقليه همگاني در سفرهاي روزانه

An Aggregate Model for Transit Usage in Commuting Trips

در شرايطي كه والدين تصميم­گيرندگان نهايي در مورد شيوه انتخاب سفر فرزندانشان به مدرسه هستند، شيوه سفر خود آن­ها نيز متقابلاً تحت تاثير نيازمندي­هاي سفر فرزندانشان است. اين مقاله نشان مي­دهد چگونه يك مدل هم­فزون قادر است ميزان استفاده از وسايل نقليه همگاني را براي سفرهاي روزانه (كاري و تحصيلي) در سطح خانوارها توصيف نمايد. نمونه­اي متشكل از 4000 خانوار (با نرخ بازگشت 47/39 درصد) با استفاده از پرسش­نامه­هاي كاغذي مورد پرسش­گري قرار گرفت. هر خانوار الزاماً داراي يك فرزند در مقطع ابتدايي بوده است. آمار توصيفي داده­ها نشان مي­دهد تنها 732 نفر از والدين (39 درصد) براي سفرهاي كاري و 216 نفر از فرزندان (11 درصد) براي سفرهاي تحصيلي، سه بار در هفته يا بيشتر از وسيله نقليه همگاني استفاده كرده­اند. در اين مقاله يك مدل معادله ساختاري با الهام از تئوري رفتار رنامه­ريزي شده براي توصيف استفاده از حمل و نقل همگاني در سفرهاي روزانه ارائه شد. نتايج بر جنبه "قصد" در استفاده از حمل و نقل همگاني تاكيد دارد. كنترل درك شده رفتاري، عادت، دسترسي به زيرساخت­هاي حمل و نقل همگاني، همراهي فرزندان تا مدرسه و فاصله درك شده خانه تا مدرسه از ديگر عوامل موثر در بروز رفتار استفاده از وسايل نقليه بوده است.

While parents are the ultimate decision makers for their children’s mode choice for school trips, their mode choice in return is under the influence of their children’s trips requirements. This paper demonstrates how an integrated model describes transit usage for commuting trips –both work and school trips- in households. A sample of size 4000 households (return rate 47.39 percent) was surveyed via physical questionnaires. Respondents had necessarily at least one child at primary school. Descriptive statistics of data showed only 732 (39 percent) of them use transit for work trips and 216 (11percent) of children use transit for school trips 3 times a week or more. A structural equation model, inspired by theory of planned behavior was utilized to explore a single model explaining transit usage in households. Results emphasis on the intentional aspect of transit usage. Perceived behavioral control showed to be effective as well. Additionally habit, access to transit infrastructure, escorting child to school and distance from home to school showed to be significant.