مقايسه اثربخشي بازي‌درماني انفرادي و گروهي بر تعاملات بين فردي، فراخناي توجه، كنترل رفتار و كنترل هيجان

A comparison of effectiveness of individual and group play therapy on interpersonal relationship, attention span, emotional control and behavior control

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، مقايسه‌ اثربخشي بازي‌درماني انفرادي و گروهي بر تعامل بين فردي، حواس‌پرتي، فراخناي توجه، كنترل رفتار و كنترل هيجان در كودكان پيش‌دبستاني بود. روش: جامعه‌ آماري اين پژوهش شامل كليه‌ي دانش‌آموزان پيش‌دبستاني شهر اصفهان در سال 1395 بود كه از ميان آن‌ها تعداد سي‌ونه نفر به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب و به‌ طور ­تصادفي در سه گروه بازي‌درماني انفرادي (13 نفر)، بازي‌درماني گروهي (13 نفر) و كنترل (13 نفر)، گمارش شدند. براي دو گروه آزمايش، جلسات مداخله به مدت 10 جلسه‌ي هفتگي، برگزار شد، اما گروه كنترل در معرض هيچ مداخله‌اي قرار نگرفتند. پرسشنامه‌ي تعامل بين فردي، مقياس فراخناي توجه، مقياس كنترل رفتار و مقياس كنترل هيجان، به‌عنوان ابزار پژوهش در مراحل پيش‌آزمون و پس‌آزمون، توسط والدين كودكان، پاسخ داده شد. داده‌ها توسط تحليل كواريانس چند متغيره و آزمون L.S.D مورد تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بازي‌درماني انفرادي، بر فراخناي توجه و كنترل هيجان، مؤثر بوده است و بازي‌درماني گروهي بر تمامي متغيرهاي وابسته، اثر معناداري داشته است (001/ 0>P). همچنين ميزان اثربخشي بازي‌درماني گروهي در متغيرهاي تعامل بين فردي و كنترل رفتار، نسبت به بازي‌درماني انفرادي، بيشتر بوده است (001/ 0>P). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج حاصل از پژوهش حاضر، هر دو روش بازي‌درماني گروهي و بازي‌درماني انفرادي، اثرات قابل‌توجهي بر مشكلات شناختي و رفتاري كودكان دارند، اما ميزان و دامنه‌ اثربخشي بازي‌درماني گروهي بيشتر است.

Introduction: The current study aimed at comparing the effect of individual and group play therapy on interpersonal interactions, attention span, and behavioral and emotional control in pre-school children. Methods: The statistical population of the study included all pre-school children of Isfahan, Iran, in 2016 of which 39 children were selected by the multistage cluster sampling method and assigned randomly to the individual play therapy (n = 13), group play therapy (n = 13), and the control groups (n = 13). For the 2 experimental groups, 10 interventional sessions once a week were held, while the control group received no intervention. Interpersonal interaction questionnaire, distraction scale, attention span scale, behavioral control scale, and emotional control scale as data collection tools were completed by the children's parents in pre-test and post-test stages. Data were analyzed by MANCOVA and L.S.D. Results: The results showed that the individual play therapy was effective on attention span and emotional control. Also, group play therapy had significant effects on all dependent variables (P < 0.001). Moreover, the results showed that the group play therapy was more effective on interpersonal interactions and behavioral control compared with those of the individual play therapy (P < 0.001). Conclusions: Based on the results of the current study, both individual and group play therapies have considerable positive effects on children' emotional and behavioral problems, but the rate and range of the group play therapy are higher than that of the individual play therapy.