اثر بخشي آموزش شايستگي اجتماعي بر افزايش عزت نفس و كاهش كمرويي دانش آموزان با ناتواني هاي متعدد شهرستان قاين

Effectiveness Of Social Competence Training On Increasing Self-esteem and Reduce Shyness Of Students With Multiple Disabilities Of Qaen County

مقدمه: نوجواني دوره­اي از تحول است كه با تغييرات سريع فيزيولوژيكي، شناختي، هيجاني و رفتاري همراه است.سپري كردن موفقيت ­آميز اين دوره مستلزم داشتن شايستگي اجتماعي است. پژوهش حاضر با هدف تعيين تاثير آموزش شايستگي اجتماعي بر افزايش عزت نفس و كاهش كمرويي دانش آموزان با ناتواني­هاي متعدد شهرستان قاين انجام شد. روش: در اين مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون وگروه كنترل، جامعه آماري شامل تمامي معلولين جسمي حركتي تحت پوشش اداره بهزيستي شهرستان قاين بود كه 30 نفر با شيوه­ ي نمونه­ گيري تصادفي ساده از آن انتخاب شده و به تصادف در دو گروه آزمايش و كنترل قرارگرفتند. ابتدا هر دو گروه پرسشنامه­ هاي شايستگي اجتماعي پرندين،كمرويي سموعي و عزت نفس كوپر اسميت را تكميل كردند. سپس تنها گروه آزمايش به مدت ده جلسه آموزش شايستگي اجتماعي را دريافت كردند. داده­ ها با استفاده از آزمون تي دو گروه مستقل تجزيه و تحليل شدند. يافته­ ها: يافته ­هاي پژوهش نشان داد بين دو گروه آزمايش وكنترل پس از اجراي آموزش شايستگي اجتماعي تفاوت معناداري وجود دارد. ميانگين عزت نفس گروه آزمايش به طور معني­ داري بالاتر از گروه كنترل و ميانگين احساس كمرويي گروه آزمايش به طور معني­ داري به نسبت گروه كنترل كاهش يافت(0/01>P). نتيجه­ گيري: با توجه به يافته ­ها، آموزش شايستگي اجتماعي توسط كارشناسان مجرب به عنوان يك برنامه فوق العاده در جهت بهبود شرايط دانش آموزان معلول در مراكز نگهداري معلولين جسمي حركتي توصيه مي­شود.

Introduction: Adolescence is a period of rapid changes in physiological, cognitive, emotional, and behavioral features. Successful completion of this course requires social competence. The present study aimed at evaluating the effectiveness of social competence training on increased self-esteem and reduced shyness in students with multiple disabilities in Qaen County, South Khorasan, Iran. Methods: In the current quasi-experimental study with pretest posttest and control group design, the statistical population consisted of all students with multiple disabilities referring to the Welfare Organization in Qaen County. Of which 30 students by simple random sampling method were selected and assigned randomly to two groups of experimental and control. First, both groups completed the Felner social competence scale, shyness questionnaire, and the Coopersmith selfesteem inventory. Then, experimental group received 10 sessions of social competence.The data were analyzed using t test. Results: Findings of the current study showed a significant difference between experimental and control groups after the implementation of social competence training. So that, the self-esteem average in the experimental group was significantly higher than the control group and the shyness average of experimental group decreased significantly compared with that of the control group (P < 0.01). Conclusions: According to the findings, teaching social competence program, as a perfect interventional program, by skilled experts is recommended in Welfare Organization in order to improve the situations of students with physical movement disabilities.