تاثير قصه گويي بر احساس تنهايي كودكان بستري

Effect of storytelling on loneliness in hospitalization children

مقدمه: احساس تنهايي يكي از پيامدهاي منفي كودكان نسبت به بستري شدن در بيمارستان مي باشد. در اين راستا استفاده از روش هاي غير دارويي جهت كاهش احساس تنهايي از اهميت ويژه اي برخوردار است. اين پژوهش با هدف تعيين تاثير قصه گويي بر احساس تنهايي كودكان بستري انجام شد روش : كارآزمايي باليني حاضر بر روي 56 كودك 12-8 ساله بستري در بيمارستان كودكان هفده شهريور رشت در سال 1396 انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گيري تدريجي انتخاب و در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. در گروه مداخله برنامه قصه گويي در 6 روز متوالي توسط پژوهشگر انجام شد و گروه كنترل نيز اقدامات متداول بخش را دريافت كردند. سنجش احساس تنهايي در روز اول بستري ( قبل از قصه گويي ) و روزششم بستري ( بعد از اتمام قصه گويي ) در دو گروه انجام شد. ابزار گردآوري داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات جمعيت شناختي و پرسشنامه احساس تنهايي آشر (Asher Loneliness questionnaire) بود. يافته ها: يافته ها تفاوت معني دار آماري را بين ميانگين احساس تنهايي گروه مداخله (0001/ 0= P) و كنترل (0/02 = P) قبل و بعد از مداخله نشان داد. همچنين يافته ها تفاوت معني دار آماري را بين ميانگين احساس تنهايي كودكان گروه مداخله (7/9)22/86و كنترل (10/5)31/57پس از مداخله براساس آزمون تي مستقل نشان داد (0/001 = P). نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه اثربخشي قصه گويي بر كاهش احساس تنهايي كودكان بستري را نشان مي دهد. با توجه به اينكه اين روش، روشي غيردارويي، راحت و آسان است مي توان براي كاهش احساسات منفي كودكان، به ويژه احساس تنهايي استفاده كرد. اين پژوهش مي تواند قصه گويي را به عنوان شيوه اي جذاب براي كودكان به پرستاران و بيمارستان ها معرفي نمايد.

Introduction: Loneliness is one of the negative outcome of children to hospitalization. In this regard, the use of non-pharmacological techniques to relieve loneliness is of paramount importance. The present research was conducted aiming to determine the effect of storytelling on loneliness hospitalized children. Methods: This clinical trial was conducted on fifty six 8 to 12-year-old children Hospitalized in 17Shahrivar Hospital in Rasht, Iran in 2017. The subjects were chosen by sequential sampling method and divided into two groups of 28 to experimental and control group. In the intervention group, the storytelling program was conducted. The control group received the routine measures in the ward. Loneliness was measured in the two groups on the first and sixth day of hospitalization Data were collected by demographic characteristics questionnaire, as well as with Asher loneliness questionnaire. Results: Results showed a significant difference between children's loneliness the two groups before and after the intervention (P = 0.0001) and Control group (P = 0.02).Results showed that the mean score of children's loneliness was 22.86 ± 7.9 in the experimental group and 31.57 ± 10.5 in the control group. Independent t-test showed a significant difference between the two groups (P = 0.001). Conclusions: The finding of this study show the effectiveness of storytelling on relieve loneliness of hospitalized children. This method is non-pharmacological, easy and simple; it can be used for deceasing the rate of negative feeling, especially loneliness. This study introduced storytelling as an interesting technique for attracting children to nurses and hospitals. Keywords: Storytelling, Loneliness, Hospitalized Children