اثر بخشي قصه گويي بر كاهش پرخاشگري و احساس تنهايي كودكان كار مهاجر افغاني

The Effectiveness of Storytelling on Reducing the Aggression and Loneliness of Afghan Refugee Children

مقدمه: پرخاشگري و احساس تنهايي، عوامل مهمي براي مشكلات خطرساز در آينده مانند بزهكاري، اضطراب و افسردگي كودكان است و بر اساس پژوهش ها كودكان كار داراي پرخاشگري و احساس تنهايي بالايي هستند. پژوهش حاضر به بررسي اثربخشي قصه گويي بر كاهش پرخاشگري و احساس تنهايي كودكان كار مهاجر افغاني پرداخته است. روش: روش پژوهش حاضر، از نوع تحقيق نيمه آزمايشي با پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل است. جامعه ي آماري تمامي كودكان كار 12-8 ساله دختر و پسر مهاجر افغاني مراجعه كننده به جمعيت دانشجويي امام علي (ع) پاكدشت در سال 1395 بودند كه از ميان آنها30 كودك ، به روش نمونه گيري تصادفي ساده بر اساس فهرست اسامي كودكان انتخاب شدند. سپس، به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند . گروه آزمايش 12 جلسه ي يك ساعته قصه گويي ، دريافت كردند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش پرسش نامه خشم كودك نلسون (2000) و پرسش نامه احساس تنهايي آشرو ويلر (1985) بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل كواريانس استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه تفاوت معناداري در پرخاشگري كودكان كار مهاجر افغان، پيش و پس از آزمون گروه آزمايش نشان نداد(P>0/01) ولي تفاوت معناداري در احساس تنهايي اين كودكان در پيش آزمون و پس آزمون در گروه آزمايش، نشان داده شد(P<0/01). نتيجه گيري: قصه گويي بر كاهش احساس تنهايي كودكان كار مهاجر افغاني مؤثر بوده است. هر چند كه، اثربخشي براي كاهش ميزان پرخاشگري آنها به دست نيامد. از اين رو مي توان از قصه درماني به عنوان گزينه اي مكمل درمانهاي روان شناختي، براي بهبود احساس تنهايي اين كودكان در مراكز و جمعيت هاي حمايت از كودكان كار و بدسرپرست استفاده كرد.

Introduction: Aggression and loneliness are important factors for future risk such as delinquency, anxiety and depression in children and, based on research, children in child labor have high levels of aggression and loneliness. The present study aimed to investigate the effectiveness of storytelling on decreasing the aggression and loneliness of Afghan refugee children. Methods: The present study is a quasi-experimental research with pre-test and post-test with control group. The statistical population of the study was all children aged 12-8 years old was male and female students of Imam Ali (AS) Pakdasht in 2016 and the thirty children selected by purposeful sampling were chosen. The children were randomly divided into two experimental and control groups. The experimental group received 12 sessions of one hour storytelling for one and a half months. The measuring instruments were Children's Inventory of Anger (ChIA, 2000) and Loneliness Questionnaire (1985). Covariance analysis was used to analyze the data. Results: The results showed that there was no significant difference in the aggression of Afghan refugee children before and after the test (P > 0.01), but there was a significant difference in the loneliness of these children in the pre-test and post-test (P < 0.01). Conclusions: Storytelling has been effective in reducing the loneliness of the child labor of Afghan refugee girls and boys, so we can use stories to improve the loneliness of these children in health centers and clinics.