اثربخشي درمان فراشناختي گروهي بر اضطراب و آميختگي فكر زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير

Efficacy of Group Metacognitive Therapy on Anxiety and Thought Fusion in Women with Generalized Anxiety Disorder

سابقه و هدف: اضطراب و آميختگي فكر جزء مشكلات شايع در اختلال اضطراب فراگير مي‌باشند. كنترل اضطراب و نگراني دشوار است و نقص‌هاي جدي در كاركرد زندگي مبتلايان به همراه دارد. درماني كه بتواند اين علائم را تسكين دهد، منجر به كاهش آسيب‌شناسي رواني وبهبود كيفيت زندگي مي شود. هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان فراشناختي بر اضطراب و آميختگي‌فكر افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير مي باشد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون و گروه شاهد بود. جامعه آماري، شامل زنان متاهل مبتلا به اختلالGAD شهر اهواز بودند كه به روش نمونه‌گيري در‌دسترس انتخاب شدند. نمونه، شامل 30 نفر از زنان متاهل داوطلب بود، كه به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) گمارش شدند. ابزارهاي مورد استفاده، پرسشنامه‌هاي اضطراب بك و آميختگي فكر بودند. درمان فراشناختي در 10 جلسه‌ي 120 دقيقه‌اي طي 2/5 ماه در گروه آزمايش انجام گرفت و در گروه شاهد مداخله‌اي صورت نگرفت. آزمودني‌ها پرسشنامه‌ي اضطراب بك و آميختگي‌فكر را در مراحل پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پي‌گيري تكميل كردند. يافته‌ها: نتايج حاصل از آزمون تحليل كوواريانس نشان داد كه درمان فراشناختي اثر معني‌داري بر كاهش سطح اضطراب ( f=111/61 ˓ p=0/0001) و آميختگي فكر(f=134/19 ˓ p=0/001) گروه آزمايش داشت. همچنين نتايج درمان در يك دوره پي‌گيري 3 ماهه در هر دو متغيير اضطراب(f=57/67 ˓ p=0/001) و آميختگي فكر (f=120/1 ˓ p=0/001) حفظ شدند. استنتاج: درمان فراشناختي در كاهش نشانه‌هاي آسيب‌شناسي مبتلايان به GAD موثر مي‌باشد.

Background and purpose: Anxiety and thought fusion are common problems in generalized anxiety disorder (GAD). The control of anxiety and worry is difficult and causes serious problems in patients’ lives. A treatment that could reduce these symptoms can reduce psychopathology, and improve their quality of life. This study investigated the efficacy of metacognitive therapy on anxiety and thought fusion in patients with GAD. Materials and methods: A semi-experimental study was performed using pretest posttest design and a control group. The research population included married women in Ahvaz suffering from GAD who were selected via convenience sampling. The samples were 30 married women who were willing to participate in the study. They were randomly assigned into experimental (n=15) and control groups (n=15). Beck Anxiety Inventory and Thought Fusion Questionnaire were used. Metacognitive therapy was administered to the experimental group in ten-weekly, 120 minutes sessions during 2/5 months period while the control group received no intervention. All subjects completed Beck Anxiety Inventory and Thought Fusion Questionnaire in pre-test, posttest and follow up. Results: The results of multivariate covariance analysis showed significant effect of metacognitive therapy on anxiety (F=111.61, P=0.001) and thought fusion (F=134.19, P=0.001) in the experimental group. The treatment results remained unchanged in 3 months follow up for anxiety (F=57.67, P=0.001) and thought fusion (F=120.1, P=0.001). Conclusion: Metacognitive therapy is effective on reduction of pathological symptoms in GAD